Μια τελευταία ευκαιρία.

Ήμουν πιτσιρικάς ακόμη, την περίοδο που ο "Αυτοκράτορας" κυριαρχούσε στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θα σας διηγηθώ τρεις μικρές ιστορίες, που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου.

Όχι δεν θα σας πω για τα πρωταθλήματα, ούτε για τα κύπελλα και τα final 4, οι στιγμές που θα σας πω είναι πολύ πιο ασήμαντες αλλά δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε όλη αυτή η γενιά των Αρειανών που αγαπάνε το μπάσκετ τόσο πολύ...



"Χάσατε από το Περιστέρι!"
Στα τέλη της δεκαετίας του 80 πήγαινα στο Δημοτικό. Εκείνη την εποχή ασχολούμασταν με 2 πράγματα: στα διαλείμματα του σχολείου παίζαμε μπάλα κ μετά το σχολείο παίζαμε  μπάσκετ! Είχαμε πάει λοιπόν, για μπάσκετ με την παρέα μου. Ενώ παίζαμε, ήρθε ένα άλλο πιτσιρίκι κ φώναζε περιπαιχτικά ότι ο Άρης έχασε από το Περιστέρι! Παγώσαμε όλοι στη σκέψη κ μόνο ότι χάσαμε από το Περιστέρι. Σταματήσαμε το μπάσκετ κ πήγαμε σπίτια μας για να μάθουμε αν όντως ήταν αλήθεια αυτό. Φυσικά, δεν ήταν αλήθεια...

"Δεν θα κερδίζετε πάντα."
Θυμάμαι μια άλλη στιγμή που ήμουν στο σπίτι κ έβλεπα στην τηλεόραση να παίζουμε με τον Ηρακλή. Το παιχνίδι κόντευε να τελειώσει κ η ομάδα δεν έπαιζε καλά. Η ήττα φαινόταν σίγουρη. Με βλέπει ο πατέρας μου που είμαι στεναχωρημένος κ μου λέει "Μη στεναχωριέσαι δεν θα κερδίζετε πάντα". Έλα όμως που κερδίζαμε πάντα. Ισοφαρίζει λοιπόν ο Γκάλης με τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, πάει το ματς στην παράταση όπου κερδίσαμε εύκολα...

"Δεν είστε αήττητοι φέτος."
Να θυμηθώ μια άλλη φορά που ήμουν στο φροντιστήριο αγγλικών κ μάλωνα με έναν παοκτσή συμμαθητή μου (αντί να προσέχουμε στο μάθημα) όχι για το ποιος έχει καλύτερη ομάδα, ούτε για το ποιος είναι πιο πάνω στη βαθμολογία (αυτά ήταν δεδομένα) αλλά για το αν είμαστε αήττητοι στο πρωτάθλημα! Βλέπετε είχαμε συνηθίσει να παίρνουμε το πρωτάθλημα αήττητοι οπότε εκείνη τη χρονιά που είχαμε χάσει μία φορά από τον παοκ, μας είχε κακοφανεί πάρα πολύ!

Περασμένα μεγαλεία
Είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος που θυμάται τέτοιες στιγμές. Εμείς οι Αρειανοί μεγαλώσαμε με πρωταθλήματα και με διακρίσεις. Πολύ θα μου πείτε περασμένα μεγαλεία...κ ίσως να έχετε κ δίκιο αλλά κάποια πράγματα όσα χρόνια κ να περάσουν δεν αλλάζουν.

Ακόμη κ τώρα βλέπουμε τον κόσμο να διψάει για μια διάκριση. Και όταν λέμε διάκριση δεν εννοούμε την 3η θέση στο πρωτάθλημα. Κάνουμε μια μεγάλη νίκη στην Ευρώπη κ κατευθείαν σκεφτόμαστε συμμετοχή στο Final4 και κατάκτηση του Eurocup. Αυτοί είμαστε. Δεν αλλάζει αυτό. Πάντα θα κοιτάμε ψηλά γιατί έτσι μεγαλώσαμε.

Κάποια πράγματα δε μπορείς να τα καταλάβεις αν δεν τα έχεις ζήσει. Και απ'ότι φαίνεται οι παίχτες της φετινής ομάδας δεν έχουν συνειδητοποιήσει ποια φανέλα φοράνε κ ποιον κόσμο αντιπροσωπεύουν.

Η φετινή πορεία είναι με διαφορά η χειρότερη των τελευταίων 7-8 χρόνων. Δεν είναι αποδεκτό να χάνουμε από κάθε χωριό της Ελλάδας, δεν είναι αποδεκτό να θεωρούμε επιτυχία αν περάσουμε τον πανελλήνιο ή το μαρούσι, δεν είναι αποδεκτό να κινδυνεύουμε να μείνουμε εκτός Ευρώπης, δεν είναι αποδεκτό να έχουμε 10 νίκες και 12 ήττες.

Τελευταία ευκαιρία
Αύριο οι παίχτες έχουν μία τελευταία ευκαιρία να σώσουν τη χρονιά κ την φήμη τους. Ο μόνος τρόπος για να μη μείνουν στην ιστορία ως η πλέον αποτυχημένη ομάδα του Άρη είναι να περάσουν στο final4. Μια καλή εμφάνιση δεν είναι αρκετή. Μόνο η πρόκριση μετράει.

Για να δούμε, έχουν την καρδιά να το καταφέρουν;

Υ.Γ. Εννοείται πως η πορεία της ομάδας δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην στηρίζουμε την ομάδα, αντιθέτως τώρα είναι που η ομάδα χρειάζεται την περισσότερη στήριξη.