Αφού τελειώσαμε με τερματάδες και αμυντικούς, ώρα να πάρουμε τους πιο μπροστινούς. Ξεκινάμε με τους αμυντικούς-κεντρικούς χαφ, τους παίκτες του άξονα δηλαδή. Επειδή είναι πάρα πολλοί, τους χώρισα σε 2 μέρη βάση χρονολογικής σειράς με την οποία έπαιξαν στον ΑΡΗ.
Κώστας Νεμπεγλέρας: Ψυχάρα και λατρεία. Τέτοιους Έλληνες θέλω στον ΆΡΗ, που να τα δίνουν όλα, ακόμα και αν δεν είναι πολύ υψηλής ποιότητας. Το ότι συνεχίζει να παίζει ακόμα και σήμερα, στα 40 του, δείχνει πολλά για την αγάπη του για το ποδόσφαιρο.
Πέτρος Πασσαλής: Δεν τον θυμάμαι γιατί όσο έπαιζε εγώ καταλάβαινα ελάχιστα πράγματα.
Χρήστος Μαρανγκός: Δεν τον θυμάμαι γιατί όσο έπαιζε εγώ καταλάβαινα ελάχιστα πράγματα.
Ρούμπεν Παλαθουέλος: Απ' όσο θυμάμαι ήταν ένας αρκετά μαχητικός και σταθερός αμυντικός χαφ.
Νάτσο Γκαρσία: Μεγάλη καψούρα. Ο πιο τεχνίτης από κάθε άλλον σε αυτή τη λίστα, με πόδι πραγματικό διαβήτη. Πριν αρχίσουν οι τραυματισμοί και οι ιστορίες που είχε με τη διοίκηση, ήταν ο απόλυτος άρχων του κέντρου του ΆΡΗ.
Ντιόγκο Σιστόν: Ένας αθόρυβος εργάτης με αρκετά καλή τεχνική και δυνατό πόδι.
Σάκης Πρίττας: Από τους αγαπημένους μου παίκτες. Είμαι θετικά προκατειλημμένος για να σχολιάσω πολλά για αυτόν τον άνθρωπο. Το πόσο με κέρδισε με τη δουλειά του δεν περιγράφεται. Είχα κάνει και αφιέρωμα όταν έφυγε.
Βίκτορ Βιτόλο: Τη χρονιά που έπαιξε στην ομάδα ήταν φοβερός και μας κέρδισε όλους. Ασταμάτητο τρέξιμο, μαχητικότητα και πρώτος στα κλεψίματα στο πρωτάθλημα. Όμως τα κατέστρεψε όλα από τη στιγμή που πήγε στους δίπλα και έπειτα και είναι από τους πλέον ανεπιθύμητους και αντιπαθητικούς πρώην παίκτες μας.
Ρομπέρτο Μπατιόν: Λίγα και μέτρια πράγματα. Αν δεν μας τον υπενθύμιζε η Βέροια φέτος, λίγοι θα τον θυμόμασταν.
Μεχτί Ναφτί: Σκυλί του πολέμου με δολοφονικό πόδι από κάθε απόσταση. Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε και μακάρι να καθόταν λίγο περισσότερο.
Βασίλης Ρόβας: Σαν να μην ήρθε ποτέ.
Ντάριο Φερνάντεζ: Πολύ καλός παίκτης που αν είχε περισσότερη διάρκεια και δεν είχε τραυματισμούς θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα. Πλήρης χαφ.
Ρικάρντο Φατί: Από τους παίκτες που θα ήθελα να επιστρέψουν. Πολύ καλός κόφτης, ανίκητος στον αέρα, δυναμικός, με καλή πρώτη πάσα, δυνατό πόδι, μαχητικότητα, πάθος, σε κάθε ματς έδωσε τα πάντα και τα 2 χρόνια που έπαιξε στην ομάδα. Είχε καταλυτική συμβολή στην αξέχαστη ευρωπαϊκή πορεία, και ειδικά στο 0-0 με την Σίτι στο Χαριλάου έκανε εμφάνιση που ζήλεψε και ο Γιάγια Τουρέ.
Χουάν Κάρλος Τόχα: Ήρθε με τις καλύτερες των προδιαγραφών, όμως επί 2 χρόνια μας έσπασε τα νεύρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (ευρωπαϊκή πορεία 10-11 και μερικά ματς πρωταθλήματος). Αξέχαστα και τα εξωγηπεδικά κατορθώματά του (mr. 28 για όσους θυμούνται).
Ντανίλο Περέιρα: Έπαιξε 6 μήνες ως δανεικός και πρόλαβε να μας κερδίσει, δείχνοντας εξαιρετικά στοιχεία.
Κριστιάν Πορτίγια: Το πρώτο του εξάμηνο καταστροφικό, ωστόσο στην δεύτερη χρονιά είχε αρκετά καλή παρουσία και πάντα τα έδινε όλα για τη φανέλα. Η αγάπη του για την ομάδα κρατάει ακόμα, κάτι που φαίνεται από αυτά που ανεβάζει στα social media, και κάτι που τον έχει φέρει πολύ ψηλά στις εκτιμήσεις μας.
4 σχόλια:
Προσωπικά θεωρώ ότι από όλους τους παραπάνω ο καλύτερος αμυντικός χαφ που πέρασε από τον Άρη ήταν ο Νάτσο Γκαρσία (πριν αρχίσουν οι τραυματισμοί του). Τι να πρωτοθυμηθείς για τον Ινδιάνο; Το πως έκλεβε μπάλες, το ότι μπορούσε να μοιράσει παιχνίδι ομαλά από την άμυνα προς την επίθεση, να περάσει κάθετες μπάλες, να πάρει κεφαλιές, να κάνει τάκλιν, να πατήσει την αντίπαλη περιοχή, να κάνει καλά σουτ από μέση απόσταση κ.α. χαρακτηριστικά. Πάντως πάνω από όλα γούσταρα τον τσαμπουκά του. Πώς άλλωστε να ξεχάσει κανείς τις μονομαχίες του με τον δήθεν επαναστάτη, τον απομίμηση Γκαρσία του συμπολίτη.
Κρίμα που αυτός ο παίκτης είχε προβλήματα τραυματισμών και δεν πρόσφερε αυτά που θα θέλαμε...
Για τους παλαιοτερους που γραφω οτι δε θυμαμαι θα ηθελα την αποψη σου ΒαρδΑρη..
Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη!
Για τα αμυντικά χαφ που δεν πρόλαβες:
- Πέτρος Πασσαλής: μια μετριότητα. Είχε κάνει ήδη τον κύκλο του στον Ολυμπιακό. Όταν ήρθε στον Άρη, περιμέναμε ότι τουλάχιστον θα κάνει τη διαφορά, μια και ήταν σε καλή ηλικία (27). Τελικά μας διέψευσε οικτρά. Πολύ λίγα πράγματα, αρκετές φορές δεν ξεκινούσε καν ως βασικός, αλλά έμπαινε ως αλλαγή. Ήταν στην ομάδα όταν πέσαμε το 2004/2005. Κρέμασε τα παπούτσια του σχετικά νέος (33). Το μόνο που μπορώ να πω ως θετικό είναι ότι ίσως να μετέδωσε κάποια από την εμπειρία του στους συμπαίκτες του και στα αποδυτήρια. Στη συνέχεια εργάστηκε και στις ακαδημίες του Άρη.
- Χρίστος Μαραγκός: έπρεπε να μπω στη Wikipedia για να δω ποιος είναι. Ούτε που τον θυμάμαι. Αγωνίστηκε το 2006 μόλις για 6 μήνες. Στην αρχή νόμιζα ότι έγραφες για τον Σπύρο Μαραγκό (και έλεγα, μάλλον κάποιο λάθος έγινε. Εκείνος δεν έπαιξε ποτέ στον Άρη).
- Ρούμπεν Παλαθουέλος: μπορεί να αγωνίστηκε λίγο στην ομάδα μας, αλλά πραγματικά κέρδισε τον κόσμο, αφού ήταν ένας ολοκληρωμένος χαφ. Ήρθε ως ένας άσημος παίκτης από την τρίτη κατηγορία της Ισπανίας και με τις εμφανίσεις του κέρδισε με το σπαθί του την μεταγραφή στην Σκωτία και την Χαρτς. Μαχητικός, ψηλός αλλά σχετικά γρήγορος, καλό πόδι, μακρινές μπαλιές ακριβείας ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά του. Όπως και το γεγονός για το ότι ήρθε στην ομάδα μας για ένα κομμάτι ψωμί, τα χρήματα που έπαιρνε ήταν ελάχιστα. Ο τρόπος που έφυγε και τα λάθη που έγιναν στον χειρισμό εκείνης της υπόθεσης πραγματικά χρειάζεται να διερευνηθούν. Η τότε διοίκηση επέμενε ότι ο παίκτης ήταν δεμένος με συμβόλαιο, που από ότι φάνηκε δεν υπήρχε, μια και η υπόθεση χάθηκε στην Ουέφα.
Αληθως ΒαρδΑρη και ευχαριστω για την πληρη περιγραφη σου!
Δημοσίευση σχολίου