Αγαπητοί αναγνώστες,
Όπως θα ξέρετε, εδώ και παραπάνω από 1,5 χρόνο αρθρογραφώ στο arisgod. Μπορώ να πω ότι σε αυτό το διάστημα έχουμε άριστη συνεργασία με όλους τους συντάκτες, τα ''νούμερα'' είναι αρκετά καλά και εγώ προσωπικά είμαι αρκετά ικανοποιημένος από τη δουλειά που έχω κάνει έως τώρα στο blog.
Χθές γυρνώντας από το γήπεδο σκεφτόμουν πολλά πράγματα. Μέσα σε αυτά ήταν και το να σταματήσω να αρθρογραφώ στο blog, για ένα χρονικό διάστημα. Όχι οριστικά φυσικά. Αλλά για ένα διάστημα.
Το σκέφτηκα αρκετά καλά, το σκέφτηκα και γυρνώντας από το σπίτι και κατέληξα ότι ίσως θα ήταν καλύτερο πρώτα για μένα, μετά για εσάς και τρίτον για την ομάδα, να μην αρθρογραφήσω στο blog για 2-3 μήνες είναι η οριστική μου απόφαση.
Τους έχω βαρεθεί όλους και όλα πλέον. Και η αιτία δεν είναι μόνο το ματς με τον Απόλλωνα. Είναι η αφορμή. Να βλέπεις οικογενειάρχες 35-40-50 χρονών να κλαίνε από τα νεύρα τους, παιδιά 20-25 χρονών να μην αντέχουν άλλο, και όλο το γήπεδο μαζί να κοροϊδεύει και να γιουχάρει τους παίκτες.
Δίκαιη είναι η γιούχα. Σε όλους. Δεν μπορεί να παίζουν με τα νεύρα μας οι παίκτες. Το ξέρουμε ότι είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, το ξέρουν και οι ίδιοι ότι σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα περνούσαν έξω από το Χαριλάου, αλλά δεν γίνεται πέρα από την απάθεια που βγάζουν οι περισσότεροι, να βλέπουμε τον ΆΡΗ μας να μην μπορεί να αλλάξει 2-3 πάσες συνεχόμενες, να βγάλει ΜΙΑ σωστή σέντρα και να μην ξέρει να τελειώνει φάσεις.
Οι οπαδοί δεν αντέχουν άλλο. Και εγώ προσωπικά. Και θα ξέρετε οι περισσότεροι ότι είμαι 15 χρονών. Φανταστείτε... 15 χρονών και έχω αγανακτήσει. Έχω φτάσει στο αμήν. Φαντάζομαι πώς θα είναι τα πράγματα για 35ρηδες και 45ρηδες.
Οπότε είναι καλύτερο να μείνω για λίγο έξω από την αρθρογραφία του blog. Έστω για 2-3 μήνες. Δεν αντέχω να βλέπω την ομάδα με την οποία ζω, την ομάδα με την οποία μεγάλωσα, την ομάδα με την οποία έχω κλάψει από χαρά, και την ομάδα που κλείνει 100 χρόνια ζωής, να ταλαιπωρείται στην τελευταία θέση. Τελευταία θέση... ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΣΗ κύριοι... Εκεί μας έφτασαν.
Βλέπετε ότι προσπαθώ μέσα από τα άρθρα μου να σας κάνω και εσάς να μιλάμε πιο πολύ για μπάλα. Κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν απολαμβάνουμε στον ΆΡΗ. Ασχολούμαστε με όλα εκτός από το ποδόσφαιρο. Και αυτό είναι ίσως το μόνο πράγμα στο οποίο ζηλεύω κάπως τους διπλανούς. Έχουν διοικητική άνεση, καλό προπονητή και πλέον μπορεί ο καθένας τους να κάνει τον προπονητή και να λέει τις απόψεις του για το πώς πρέπει να αγωνιστεί η ομάδα. Δυστυχώς οι καταστάσεις στον ΆΡΗ δεν μας το επιτρέπουν αυτό...
Αν οι υπόλοιποι συντάκτες σκοπεύουν να συνεχίσουν τη διαδικασία του διαγωνισμού στο ποδόσφαιρο, μπορούν να κανονίσουν μεταξύ τους για το ποιος θα αναλάβει τα άρθρα, τα οποία ήταν δική μου αρμοδιότητα έως τώρα. Το ίδιο και για τον MVP.
Ξεκαθαρίζω ότι φυσικά και δεν θα απομακρυνθώ τελείως από το blog. Η συμμετοχή μου θα είναι ακριβώς όπως τώρα. Σχεδόν καθημερινή παρουσία στο τσατ, σχολιασμός των άρθρων κλπ. Απλα ξαναλέω για λίγο καιρό δεν θα αρθρογραφώ.
Να ευχαριστήσω όλους τους συντάκτες με τους οποίος συνεργαστήκαμε έως τώρα. Πρώτα από όλα τον Jim και τον VardAri, οι οποίοι ήταν αυτοί που με ενέταξαν στη συντακτική ομάδα, και φυσικά τον RedDragon και τον Γιώργαρο, με τους οποίους είχαμε επίσης εξαιρετική συνεργασία.
Να ευχαριστήσω επίσης και όλους τους αναγνώστες για τις κουβέντες που είχαμε στα άρθρα μου. Ποδοσφαιρικές και μη. Ακόμα και αυτούς που μαλώσαμε. Όλοι μας την ίδια καψούρα έχουμε.
Να μείνετε κοντά στην ομάδα. Να μην την παρατήσετε τώρα που σας χρειάζεται. Ακούγεται κλισέ, αλλά εμείς πρέπει να γεμίζουμε το γήπεδο σε κάθε αγώνα. Μέχρι το τέλος.
Χαιρετίσματα και κουράγιο σε όλους,
Νίκος
