Το Ρέθυμνο είναι δίπλα από το Ηράκλειο

Με μια αγχωτική νίκη επί του Ρεθύμνου ολοκληρώθηκαν οι υποχρεώσεις μας πριν τον τελικό της Κυριακής. Και οι δύο είχαμε από ένα πολύ καλό δεκάλεπτο (που σημαίνει και ένα πολύ κακό για τον αντίπαλο), ο ΑΡΗΣ το 2ο ενώ το Ρέθυμνο το 3ο, εμείς ήμασταν καλύτεροι στο τέλος, ο αντίπαλος κάκιστος, και κερδίσαμε δίκαια. Πρώτος σκόρερ μετά από καιρό ο Αθηναίου, στους διακριθέντες και οι Μούρτος, Βεζένκωφ, ενώ καθοριστικός ήταν ο Πελεκάνος με 2 συνεχόμενα τρίποντα σε πολύ κρίσιμο σημείο, τα οποία ουσιαστικά μας έδωσαν και τη νίκη. 

Αμυντικά τα πήγαμε καλά κρατώντας μια πολύ καλή επιθετικά ομάδα κάτω από τους 70 πόντους, παίζοντας καλά σχεδόν όλους τους παίκτες που μπορούσαν να μας κάνουν ζημιά, και είναι αλήθεια πως το Ρέθυμνο έχει αρκετούς τέτοιους. Επιθετικά , απόντως του Σαρικόπουλου και έχοντας σε κακή μέρα το Χαρίση, νόμιζες πως έπαιζαν ο Σούμποντιτς, ο Μπόνι και ο Λάρι Μπέρντ, αφού τις μισές μας επιθέσεις τις τελειώσαμε με τρίποντα (29 έναντι 31 δίποντων). Όταν όμως η μπάλα έσκαγε στο στεφάνι καταλάβαινες ότι δε σούταρε ο Μπέρντ, και μας έμεινε το 24% να μας προβληματίζει. Ένα ποσοστό που έτσι όπως πάμε, σε λίγο θα πιάσουμε και στις βολές, αλλά εκεί είμαστε σταθερά άστοχοι από την αρχή της χρονιάς και το έχουμε συνηθίσει πια..

Εντάξει, μου έλειψε λίγο η γκρίνια, η οποία είναι η πίεση που ασκεί ο κόσμος του ΑΡΗ στους παίκτες, και μέχρι εκεί είναι θεμιτή. Πολλά όμως έχουν και την εξήγησή τους. Η ομάδα έμεινε 1 μήνα χωρίς προπονητή, ενώ ο Μίνιτς δεν έχει ούτε τόσο στον πάγκο. Αυτό είχε επίδραση στην απόδοση της ομάδας και ήταν εμφανές σε όλα τα παιχνίδια πλην αυτού με τη Δράμα - το οποίο πρεμπιπτόντως ήταν ένα από τα καλύτερα φετινά, και νομίζω ένα από τα καλύτερα απογεύματα που έχει προσφέρει φέτος η ομάδα στον αρκετό κόσμο που ήταν στο γήπεδο. Και είναι φυσιολογικό η επιρροή να είναι πιο έντονη στην επίθεση για τον απλό λόγο ότι για να παίξεις άμυνα χρειάζεται απλώς διάθεση, αλλά για την επίθεση θέλει και προπόνηση. Είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δικαιολογείται ένας παίκτης να είναι σε κακή μέρα επιθετικά αλλά ποτέ αμυντικά. Τέλος πάντων, ο ΑΡΗΣ επιθετικά φαίνεται να παίζει τελευταία ένα πιο ελεύθερο μπάσκετ, αφαιρώντας λίγο βάρος από την τακτική. Δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό με τον Αγγέλου, αλλά η έστω και μικρή αλλάγη χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί. Πιστεύω ότι ο Μίνιτς (τον οποίο θεωρώ "υπηρεσιακό" αλλά θα το αναλύσω σε άλλο ποστ) έχει ως κύριο στόχο την εξέλιξη των νεαρών και αυτών που θα αποτελέσουν τον κορμό του ΑΡΗ τα επόμενα χρόνια, και καλά κάνει. Θα πρέπει όμως όπως έγραφα και για τον Αγγέλου, να παρουσιάζει ένα ελκυστικό σύνολο -όπως αυτό με τη Δράμα- για να πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο και να χαίρεται την ομάδα. Δεν μας παίρνει να κρυώσει κι άλλο ο Αρειανός, ειδικά φέτος, και ελπίζω πως αυτά θα είναι τα τελευταία κουνήματα στο καράβι από τη βουτιά του τιμονιέρη το Δεκέμβριο.

Το χθεσινό ματς της Δράμας με τον Παναθηναϊκό επιβεβαιώνει πως κανείς δεν είναι ανίκητος, ειδικά όταν ο τίτλος παίζεται σε ένα παιχνίδι και στον ΑΡΗ το ξέρουμε καλά αυτό. Πέρα από την έμφυτη αισιοδοξία μου πιστεύω πως έχουμε ελπίδες, και το στηρίζω στον τρόπο παιχνιδιού μας αυτή την περίοδο. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είμαστε σε μέρα ανάλογη με του ημιτελικού-τα τρίποντα μπορούν να σκοτώσουν οποιαδήποτε ομάδα- και ο αντίπαλος αντίστοιχα σε κακή. Περιττό να αναφέρω πως η συγκέντρωση σ' αυτό το ματς θα πρέπει να είναι τόση που οι παίκτες να κοιτάζουν συγκεντρωμένα έξω απ' το παράθυρο του αεροπλάνου που θα τους πηγαίνει στο Ηρακλειο, μέχρι και ο αρχηγός να είναι συγκεντρωμένος στο πως θα σηκώσει το κύπελλο! Ο αντίπαλος είναι τέτοιος που δεν αρκεί να θέλεις το κύπελλο περισσότερο για να το πάρεις, πρέπει και να μπορείς. Νομίζω πως αυτοί οι παίκτες όταν φορέσουν αυτή τη φανέλα θα μπορέσουν. Μέχρι την Κυριακή το βράδυ λοιπόν ένα πράγμα είναι μόνο στο μυαλό, το κύπελλο στον Πύργο το Λευκό!