ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ-ΑΡΗΣ 63-68 (πήραμε και τη διαφορά!)

Αστειεύομαι βέβαια για τη διαφορά, αλλά ήταν μια πολύ καλή νίκη για τον ΑΡΗ στην έδρα του μέχρι σήμερα 2ου στο πρωτάθλημα Πανιώνιου, μια νίκη που κανείς μας δεν πίστευε, κάτι που φαίνεται και από τις προβλέψεις του διαγωνισμού (η απουσία μου από τα σχόλια με τις προβλέψεις σημαίνει πρόβλεψη για ήττα, επειδή δε μπορώ ακόμα να δηλώσω δημόσια πως περιμένω να χάσουμε, δε μου πάει το χέρι να το γράψω, ίσως το ξεπεράσω κάποτε). Κορυφαίος όπως και στο ματς του 1ου γύρου ο Αθηναίου που πέτυχε και το τελευταίο καθοριστικό 3ποντο, μαζί με τους Πελεκάνο και Βεζένκοφ. Πολύ καλός και ο Μποχωρίδης που δείχνει να βρίσκεται σε περίοδο φόρμας.  

Όπως δείχνει και το σκορ, αλλά αναγνώρισαν και οι 2 κόουτς στις δηλώσεις τους, η άμυνα μας ήταν αυτή που μας χάρισε τη νίκη αφού δεν επιτρέψαμε στον Πανιώνιο να επιβάλλει το ρυθμό του. Πήγαμε το παιχνίδι όπως το θέλαμε, μείναμε συγκεντρωμένοι για 40', βάλαμε τις βολές και τα 2 μεγάλα σουτ στο τέλος, ε και με το γαυροβάζελο να παίζαμε θα κερδίζαμε. Πολύτιμοι σύμμαχοί μας η κούραση του αντιπάλου και ο τρόπος που αντιμετώπισαν το παιχνίδι οι διαιτητές. 

Για τον πρώτο σύμμαχο δε έχουμε να πούμε πολλά, αυτό είναι το πρόγραμμα, το γνωρίζουν όλοι από την αρχή και κάνουν τα πλάνα και τη διαχείρισή τους. Ο Πανιώνιος είναι μια ομάδα που στην έδρα της θέλει να επιβάλλει το ρυθμό της, τον οποίο παίρνει από την άμυνα. Μια άμυνα που είναι πολύ πιεστική, απαιτεί πολλή ενέργεια από τους παίκτες και είναι συνεχώς στα όρια του φάουλ. Και εδώ παίζει το ρόλο του ο 2ος σύμμαχός μας σήμερα, ο τρόπος δηλαδή που έπαιξαν οι διαιτητές. Η επιλογή τους να σφυρίξουν πολύ μας ευνόησε και το εκμεταλλευτήκαμε. Και για να μην παρεξηγηθώ, διευκρινίζω ότι δεν ευνοηθήκαμε από τους διαιτητές, αλλά από τον τρόπο που έπαιξαν σήμερα. 

Να κάνουμε μια μικρή παρένθεση και να πούμε ότι πριν από κάθε ματς, οι διαιτητές στα αποδυτήρια αποφασίζουν (οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι' αυτούς, δεν έχει σημασία σ' αυτή την πρόταση) πως θα σφυρίξουν στο ματς. Αν δηλαδή θα αφήσουν το λεγόμενο physical game (υποστηρίζοντας το πνεύμα του αθλήματος) ή αν θα σφυρίζουν σε κάθε επαφή φάουλ (ακολουθώντας το γράμμα του κανονισμού), αν θα ευνοήσουν το θέαμα ή με τα φρουτ-φρουτ θα μας ζαλίσουν τον έρωτα. Η πρώτη περίπτωση ευνοεί την πιο γυμνασμένη ομάδα και τους γηπεδούχους γενικά, μια και μπροστά στο κοινό τους οι παίκτες συνήθως παίζουν πιο παθιασμένα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παίρνει ρυθμό και ψυχολογία η ομάδα από την άμυνα, να τρέχει στην επίθεση και να πετυχαίνει εύκολα καλάθια, και να ρίχνει το βάρος της υπό ασφυκτικής πίεσης σωστής επιλογής στον αντίπαλο. Βοηθάει η διαιτησία δηλαδή το παίχνίδι να γείρει προς τα κάπου, και αν σφυρίζει με τον ίδιο τρόπο και στα δύο μισά του γηπέδου, δε μπορεί κανείς να της πει και τίποτα. Αυτή η συμπεριφορά "διαβάζεται" από τους προπονητές και τους παίκτες (αν δεν είναι γνωστή από πριν) και υπάρχουν οι ανάλογες αντιδράσεις στη διάρκεια του αγώνα. 

Έτσι λοιπόν σήμερα εκμεταλλευτήκαμε μία από τις πολλές παραμέτρους που μπορεί να κρίνουν έναν αγώνα μπάσκετ, και σε συνδυασμό με όλες τις άλλες, την ικανότητα και την καλή μας μέρα πήραμε το ροζ φύλλο.    

Χαίρομαι που αυτό συνέβη στον 1ο μας αγώνα μετά τον τελικό κυπέλλου, για τον οποίο δίστασα να γράψω την άποψή μου. Κι αυτό γιατί μάλλον θα με περνούσαν για γραφικό αν μιλούσα για τη διαιτησία σε ένα ματς που έληξε με 40 πόντους διαφορά. Είμαι όμως σίγουρος πως αν ο ΑΡΗΣ δεν κατέρρεε στο 3ο δεκάλεπτο θα ανάγκαζε και αυτούς τους διαιτητές να διασυρθούν. Από το 1ο ημίχρονο ήταν φανερό ότι δε θα παίρναμε αυτό το κύπελλο ό,τι και να συνέβαινε αφού 4-5 "φαλτσοσφυρίγματα" που έβγαζαν μάτια, έδειξαν ξεκάθαρα τι θα γινόταν αν το ματς πήγαινε ίδιο ως το τέλος. Στην αρχή του 2ου ημιχρόνου ο Παναθηναϊκός πήρε "δώρο" 3-4 επιθέσεις στις οποίες έβαλε τα 3ποντα, οι παίκτες μας φάνηκαν να μην πιστεύουν ότι μπορούν να γυρίσουν ένα ματς με μια καλύτερη ομάδα που έχοντας και το momentum έβλεπε το καλάθι σα βαρέλι, και κάπου εκεί οι και "γκρι" ανακουφίστηκαν. Είναι πολύ πιο σοβαρό το ότι δεν πιστέψαμε πως μπορούμε να γυρίσουμε το -οποιοδήποτε- ματς και καταρρεύσαμε, και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει στέλνοντας τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα. Δε μπορώ όμως να παραβλέψω και το πως η αποτελεσματικότητα και ο επαγγελματισμός της πιο πετυχημένης ομάδας στην Ευρώπη τα τελευταία 15 χρόνια, δεν άφησε καμία πιθανότητα ούτε στην τύχη να χάσει έναν τίτλο από μερικούς ταλαντούχους 18χρονους παρέα από κάτι κουρασμένα παληκάρια. Το παρήγορο είναι ότι για αυτούς που ξέρουν, με τον ΑΡΗ -σε όποια κατάσταση κι αν είναι- δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη. Και ο Παναθηναϊκός ξέρει καλά. Απλά εμείς πρέπει να γίνουμε καλύτεροι. 

Όσο για τα εξωαγωνιστικά και την αντίδραση της διοίκησης, δεν πιστεύω να περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από τους δεινόσαυρους της ομοσπονδίας που υποφέρουν από έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Το ζήτημα είναι πως δεν είμαστε εμείς οι δυνατοί αυτή την περίοδο, τα κουμάντα τα κάνουν άλλοι και αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν δε μας αρέσει ας ψάξουμε το πως φτάσαμε εδώ.