Τεράστια Τσέλσι και τιτάνας Ντρογμπά

Ιστορική, επική, ηρωική, ανεπανάληπτη πρόκριση για τα Λιοντάρια του Λονδίνου. Οι περισσότεροι τους υποτίμησαν. Θεώρησαν δεδομένο, με το που είδαν το ζευγαρι Μπαρτσελόνα - Τσέλσι, ότι οι Καταλανοί θα περάσουν, άνετα. Ανάμεσά τους και γω. Παρόλ' αυτά οι παίχτες του Ντι Ματέο, ακόμα και με παίχτη λιγότερο, ακόμα και με δύο γκολ πίσω στο σκόρ, κατόρθωσαν το απίστευτο. Ένα μικρό θαύμα. Να αποκλείσουν την Μπαρτσελόνα.

Πέτυχε, την μεγαλύτερη ανατροπή, αλλά και τον μεγαλύτερο αποκλεισμό των τελευταίων χρόνων. Κυρίως, όμως έδειξε και κάτι άλλο πιο σημαντικό. Ότι, η φανέλα αυτής της ομάδας σιγά - σιγά βάρυνε.


Ήταν αρχές του 2003, όταν άκουσα ότι ανέλαβε την Τσέλσι ένας Ρώσος ζάμπλουτος επιχειρηματίας. Στο προποτζήδικο που πήγαινα, συχνά ο κόσμος έβλεπε αγώνες της Τσέλσι. Κάπως έτσι άρχισα να παρακολουθώ εντατικά αυτή την ομάδα.


Στην αρχή όλοι έλεγαν πως δεν έχει φανέλα, πως δεν είναι μεγάλη ομάδα και διάφορα άλλα υποτιμητικά σχόλια. Οι πρώτες επιτυχίες, όμως δεν άργησαν να έρθουν. Ακόμα και καλές πορείες στο Champions League. Τότε παίχτες όπως ο Τέρι, ο Λάμπαρντ ήταν 24 και 26 χρονών. Μετά πήγαν ο Τσεχ, ο Ντρογκμπά, ο Εσιέν, ο Μίκελ, ο Κόουλ κλπ.

Πλέον, μετά από περίπου 10 χρόνια στην Τσέλσι, ο Αμπράμοβιτς αρχίζει να αισθάνεται ότι η ομάδα του, είναι όνομα βαρύ στην Ευρώπη. Ότι η φανέλα της, βάρυνε. Ότι θα αφήσει ιστορία. Και θα συνεχίσει να προσπαθεί.

Το μόνο που μένει πια, είναι αυτή η υπέροχη για την Τσέλσι, γενιά των Τσέχ, Τέρι, Κόουλ, Λάμπαρντ, Εσιέν, Μίκελ, Ντρογκμπά να σηκώσει το ιερό κύπελλο του Champions League. Να γίνει η πρώτη στην Ευρώπη. Είχε την ευκαιρία το 2008 να το κάνει, αλλά μια στραβοκλοτσιά στο πέναλτι του Τέρι, της το στέρεισε.

Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία αυτης της γεννιάς παιχτών, να γίνουν οι πρώτοι στην Ευρώπη και να δώσουν στην Τσέλσι το πολύτιμο τρόπαιο. Μετά από τόσα χρόνια κόπων και αγώνων, το αξίζουν.

Στα του μάτς τώρα . . Όπως περιμέναμε, στο παιχνίδι η Τσέλσι παρουσιάστηκε με σαφέστατους αμυντικούς προσανατολισμούς. Δεν μου αρέσει η άποψη, ότι έπαιξε καταστρεπτικό ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο, όπως, θα νικήσει αυτός που ξέρει να επιτεθεί καλά, έτσι θα νικήσει κι αυτός που θα αμυνθεί καλά. Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που λέει ότι όποιος αμύνεται, δεν κερδίζει.

Η Μπάρτσα, από την άλλη μπάινει πλέον σε καθεστώς κρίσης. Γιατί, ναι να χάσει από την Ρεάλ. Άλλωστε και να την κέρδιζε, οι Μερένχες με 4/4 πάλι το έπαιρναν. Που ήταν πολυ πιθανό να το κάνουν. Αλλά το να μην μπορέσει να απαντήσει με συμμετοχή στον τελικο του Champions League και την κατάκτησή του και μάλιστα μένοντας εκτός από την τσέλσι των 10 παιχτων από το 38ο λεπτό και με 2-0 μπροστά, πάει πολύ.

Οι συζητήσεις θα είναι πολλές και οι κριτικές έντονες στην Βαρκελώνη. Φανερά πεσμένη σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο. Οι ειδικοί, σίγουρα θα κριτικάρουν το 3-4-3 του Γκουαρδιόλα. Σίγουρα θα σχολιάσουν την εμμονή του, με τον Μασεράνο αμυντικό. Σίγουρα θα σχολιάσουν την έλλειψη ενός κυνηγού - "φονιά". Επίσης, πιστεύω θα αρχίσει να σχολιάζετε και ο πολύς Βαλντές.

Είναι καλός κίπερ, δεν αντιλέω. Πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμα, όμως, ότι σε βάθος χρόνων αποδείχτηκε ότι δεν είναι για την Μπαρτσα. Ακόμα και ο Μέσι, φαινόταν αδύνατο να αντιδράσει. Ακόμα και η μπάλα δεν τον ήθελε.

Ίσως, όλα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους.

Όλα προκάλεσαν εντύπωση και θαυμασμό. Περισσότερο απ' όλα, όμως, εντύπωση προκάλεσε ο τρομερός Ντρογκμπα. Ανίκητος, ηρωικός, αρνούμενος να δεχτεί την ήττα, έτρεχε, μάρκαρε, έκοβε, σούταρε. Τα έδωσε όλα. Αυτός ο παίχτης θα είναι κρίμα να μην σηκώσει το ιερό κύπελλο του champions League. Το αξίζει.

Πανέξυπνη ηταν η αλλαγή του Ντι Ματέο. Που πέρασε τον ξεκούραστο Τόρρες στη θέση του Ντρογμπά. Είδε την κούραση του Αφρικανού και προέβλεψε τους κενούς χώρους που θα αφήσει το ανέβασμα της Μπάρτσα. Και σε συνδυασμό με την ταχύτητα και την τεχνική του Τόρρες, σκέφτηκε πως θα έχει πιο πολλές ευκαιρίες για φάση.

Θα κλείσω όπως ξεκίνησα. Έχω γράψει σ' αυτό το μπλοκ, ότι είμαι καθαρός ποδοσφαιρόφιλος στο Ευρωπαϊκο ποδόσφαιρο. Πάνω απ' όλα είμαι ΆΡΗΣ. Όταν, άρχισα να βλέπω το 2003 τα μάτς της Τσέλσι, γιατί άκουγα γι αυτην πολλά, ήμουν 18-19 χρονών. Ήταν, η πρώτη ομάδα που παρακολούθησα συστηματικά σε βάθος ενός πρωταθλήματος ακόμα και στην Ευρώπη, μέχρι τότε.

Περίπου 10 χρόνια μετά, αυτή η ομάδα όπως είπα βάρυνε το όνομά της, βάρυνε την φανέλα της. Και χωρίς σπρωξίματα. Ότι άξιζε το πήρε κατα ένα μεγάλο ποσοστό, κυρίως στην Ευρώπη.

Βλέποντας, αυτήν την αυταπάρνηση, αυτή την ψυχή, αυτό το πάθος που βγάζουν στους αγώνες τους, κυρίως στην Ευρώπη, έχω να πω ότι αν τα χρώματα της Τσέλσι ήταν κίτρινα, θα ήμουν Τσέλσι. Χα χα χα..

Σε κάθε περίπτωση στις 19 Μαϊου, θα είμαι μαζί της. Θα είμαι με την γεννιά των παιχτών που αξίζουν να βγουν πρώτοι στην Ευρώπη, μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας και κατάθεση ψυχής. . .

Τσέλσι μπράβο. . .

Αυτό που έκανες σήμερα, ήταν Μ Ε Γ Α Λ Ο. . .