Σαν σήμερα στις 3 Απριλίου του 1997, ο ΆΡΗΣ κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς, μέσα στην Προύσα. Η ήττα των 11 πόντων στο σπίτι μας, το Αλεξάνδρειο, δεν στάθηκε ικανή να σταματήσει την μεγάλη ομαδα μας και έτσι η νίκη με 18 πόντους διαφορά, στην Τουρκία, μας έδωσε το τρόπαιο. Για μένα αυτό το τρόπαιο και το Κύπελλο Ελλάδας το 1998, όταν συμμετείχαμε εμείς και οι τρεις του κέντρου της Αθήνας, στο final four, που γινόταν στο σπίτι μας, ήταν τα πιο παληκαρίσια τροπαια . . .
Τίτλοι σαν αυτόν, σφυρηλατούν την δυναμική μιας ομάδας, την κάνουν μεγάλη, κάνουν τον λαό της περήφανο και όχι μόνο. Κάτι τέτοιοι τίτλοι, κάτι τέτοιες διακρίσεις κάνουν την πλειοψηφία των οπαδών των υπολοιπων Ελληνικών ομάδων να χειροκροτούν και να λένε μπράβο στην ομάδα μας.
Εγώ τότε ήμουν 13 χρονών. Το παιχνίδι το έβλεπα με τον παππού μου, ο οποίος χαρακτηριστικά μου έλεγε, ότι δεν είναι τίποτα... Είναι 6 καλάθια παραπάνω για μας. Ήταν εκπληκτικά αισιόδοξος . . .
Μόλις τελείωσε ο αγώνας, χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν στους δρόμους της Πόλης μας, για να πανυγηρίσουν. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως στην ΕΤ3, είχαν πει πως περίπου 100.000 κόσμου, είχε ξεχυθεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
Αναμφισβήτητα αξέχαστες στιγμές. Στιγμές και διακρίσεις, που σημαδεύουν τις μνήμες των οπαδών για όλη τους, την ζωή.
Έτσι τον μάθαμε τον ΆΡΗ. Έτσι τον θυμόμαστε τον ΆΡΗ. Έτσι τον γουστάρουμε τον ΆΡΗ.
Με λίγα λόγια, Α Υ Τ Ο Σ Ε Ι Ν Α Ι Ο Ά Ρ Η Σ ! ! !
Πολλά παραπάνω από ένα απλό αθλητικό σωματείο, πολλά παραπάνω από μία αθλητική ομάδα . . .
Στην εποχή μας, τέτοιες στιγμές αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Περισσότερο, μας νοιάζει και μας καίει το εξωαγωνιστικό και το αν θα συνεχίσουμε και το πως θα συνεχίσουμε, παρά το αν θα πάρουμε τίτλους . . .
Όλοι όσοι αγάπησαν αυτήν την ομάδα, όλοι όσοι συνεχίζουν να την αγαπούν, όλοι όσοι κάποια στιγμή δάκρυσαν γι' αυτή, κάποια στιγμή είπαν έστω και από τον καναπέ τους, μπράβο ρε ΆΡΗ, ακόμα και όσοι ασχολούνται διοικητικά ακόμη με τον ΆΡΗ, οφείλουν να βγάλουν την ομάδα από τις επικίνδυνες και άσχημες καταστάσεις που βρίσκεται και να βοηθήσουν, για να επανέρθει η τεράστια αυτή ομάδα εκ νέου στον δρόμο των επιτυχιών και στην λεωφόρο των τίτλων . . .
Γιατί, εκεί ανήκει ο Ά Ρ Η Σ . . .
Γιατί, αυτό είναι στο D N A του, να κάνει . . .
Τίτλοι σαν αυτόν, σφυρηλατούν την δυναμική μιας ομάδας, την κάνουν μεγάλη, κάνουν τον λαό της περήφανο και όχι μόνο. Κάτι τέτοιοι τίτλοι, κάτι τέτοιες διακρίσεις κάνουν την πλειοψηφία των οπαδών των υπολοιπων Ελληνικών ομάδων να χειροκροτούν και να λένε μπράβο στην ομάδα μας.
Εγώ τότε ήμουν 13 χρονών. Το παιχνίδι το έβλεπα με τον παππού μου, ο οποίος χαρακτηριστικά μου έλεγε, ότι δεν είναι τίποτα... Είναι 6 καλάθια παραπάνω για μας. Ήταν εκπληκτικά αισιόδοξος . . .
Μόλις τελείωσε ο αγώνας, χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν στους δρόμους της Πόλης μας, για να πανυγηρίσουν. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως στην ΕΤ3, είχαν πει πως περίπου 100.000 κόσμου, είχε ξεχυθεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
Αναμφισβήτητα αξέχαστες στιγμές. Στιγμές και διακρίσεις, που σημαδεύουν τις μνήμες των οπαδών για όλη τους, την ζωή.
Έτσι τον μάθαμε τον ΆΡΗ. Έτσι τον θυμόμαστε τον ΆΡΗ. Έτσι τον γουστάρουμε τον ΆΡΗ.
Με λίγα λόγια, Α Υ Τ Ο Σ Ε Ι Ν Α Ι Ο Ά Ρ Η Σ ! ! !
Πολλά παραπάνω από ένα απλό αθλητικό σωματείο, πολλά παραπάνω από μία αθλητική ομάδα . . .
Στην εποχή μας, τέτοιες στιγμές αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Περισσότερο, μας νοιάζει και μας καίει το εξωαγωνιστικό και το αν θα συνεχίσουμε και το πως θα συνεχίσουμε, παρά το αν θα πάρουμε τίτλους . . .
Όλοι όσοι αγάπησαν αυτήν την ομάδα, όλοι όσοι συνεχίζουν να την αγαπούν, όλοι όσοι κάποια στιγμή δάκρυσαν γι' αυτή, κάποια στιγμή είπαν έστω και από τον καναπέ τους, μπράβο ρε ΆΡΗ, ακόμα και όσοι ασχολούνται διοικητικά ακόμη με τον ΆΡΗ, οφείλουν να βγάλουν την ομάδα από τις επικίνδυνες και άσχημες καταστάσεις που βρίσκεται και να βοηθήσουν, για να επανέρθει η τεράστια αυτή ομάδα εκ νέου στον δρόμο των επιτυχιών και στην λεωφόρο των τίτλων . . .
Γιατί, εκεί ανήκει ο Ά Ρ Η Σ . . .
Γιατί, αυτό είναι στο D N A του, να κάνει . . .
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου