Αναδρομικά..

Το σημερινό ποστ μπορεί να θεωρηθεί και αναδρομικό μια και ξεκίνησε να "γράφεται" μετά το ματς με τον ολυμπιακό (59-64) στις 17 Μαρτίου! 

Τότε που έφυγα έξω φρενών από το γήπεδο με τη διαχείριση του Μίνιτς στο τελευταίο δεκάλεπτο όταν και χάσαμε το προβάδισμα, τη συγκέντρωσή μας και τελικά το παιχνίδι. Το προβάδισμα χάθηκε όταν φάγαμε 3 συνεχόμενα καλάθια "απόντος" του Χαρίση, αφού ο άνθρωπος στα 36 του πήγε να σκάσει και πολύ κακώς ο κόουτς επέμενε σ'αυτόν (χαρακτηριστική η φάση που από την κούραση δεν είχε κουράγιο ούτε να σηκώσει τα χέρια του για να κάνει πως διεκδικεί το ριμπάουντ λίγο πριν τον κάνει αλλαγή). Τη συγκέντρωση όταν στο ίδιο διάστημα ο (πρώην πλέον) καλύτερος παίκτης μας -Αθηναίου- έμεινε από ανάσες αλλά συνέχιζε να πρέπει να τρέχει πάνω-κάτω, να οργανώνει το παιχνίδι όλης της ομάδας και να έχει και το μυαλό να πάρει τη σωστή απόφαση όταν το σώμα του φώναζε ως την κερκίδα ότι δεν θα το κάνει. Πιο πολύ απ' όλα όμως με ενόχλησε η νοοτροπία του "σιγά μωρέ, χαμένο παιχνίδι ήταν έτσι κι αλλιώς.." την οποία δε θέλω ποτέ να ξαναδώ στον ΑΡΗ όποιος και να είναι ο αντίπαλος. Και μιλάμε για έναν αντίπαλο όντως καλύτερο αλλά με σημαντικές απουσίες, σε κακή κατάσταση και με το παιχνίδι στρωμένο με εμάς να έχουμε το πάνω χέρι. Δε μπορώ να χωνέψω τον ΑΡΗ να μην παίζει για τη νίκη σε όλα τα ματς, πόσω μάλλον σε εκείνα που αυτή φαίνεται να έρχεται, αλλά να συμβιβάζεται με μια αξιοπρεπή προσπάθεια. Έτσι δε χτίζεται νοοτροπία νικητή στους παίκτες που υπολογίζονται για να στελεχώσουν την ομάδα. 

Είχε προηγηθεί και το αηδιαστικό ματς με το συμπολίτη που δεν ήξερες ποιον να πρωτοφτύσεις πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του, αλλά και το ακόμα χειρότερο πρωτοσέλιδο του goal (για οσους αγοράζουν ακόμα εφημερίδες), είπα να ηρεμήσω και να δω τα πράγματα πιο νηφάλιος.

Μετά από καναδυό μέρες όμως πέφτω πάνω στη δήλωση του Λώτσου (μάνατζερ των Μποχωρίδη και Βεζένκωφ) που λέει πως οι πελάτες του πολύ δύσκολα θα συνεχίσουν του χρόνου στον ΑΡΗ (σήμερα κυκλοφόρησαν νέες φήμες) και σκέφτομαι την υπογραμμισμένη πρόταση λίγο πιο πάνω. Με τον προπονητή να επιλέγει τα 300 χιλιάρικα για 6 μήνες από την ολοκλήρωση μιας προβληματικής αλλά ελπιδοφόρας χρονιάς, και τα 2 μεγαλύτερα κεφάλαια της ομάδας έτοιμα να βγουν στις αγορές του εξωτερικού το καλοκαίρι, το πλάνο που λέγαμε πριν μερικούς μήνες δε το βλέπω να "τσουλάει". 

"Άσ'το λίγο να κρυώσει κι αυτό, την Τρίτη γιορτάζεις τα 100!" λέω, και περιμένω την εκδήλωση στο παλέ ενώ στο μεταξύ η μπάλα στην κομοτηνή νομίζει ότι κλείνουμε τα 20, σαν την Καλλονή..

Ομολογώ πως από το πρωΐ της Τρίτης για κάποιο λόγο είχα ξεχάσει όλα τα προβλήματα του ΑΡΗ και απλά θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που ζούσε και θα γιόρταζε μια μέρα την οποία χιλιάδες άλλοι Αρειανοί -που έζησαν ίσως μεγαλύτερες και περισσότερες επιτυχίες- δεν κατάφεραν να δουν. Με αυτή την ψυχολογία μπήκα στο Nick Galis Hall, αλλά δεν κράτησε πολύ. Η γκρίνια και η μιζέρια μπλέχτηκαν με τη χαρά και τη συγκίνηση, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης με τον Κούγια στην πρώτη σειρά των επισήμων (αλήθεια, όποιος κάλεσε αυτό το γελοίο υποκείμενο στη γιορτή των 100 χρόνων του ΑΡΗ θα πρέπει να ζητήσει δημόσια συγνώμη και να παραιτηθεί), η διοργάνωση φαινόταν πως οργανώθηκε βιαστικά και έμοιαζε σχεδόν αγγαρεία κάτω από συνθήματα αποδοκιμασίας προς άλλους δίκαια και άλλους άδικα. Σκέφτηκα πως άλλωστε θα ήταν δυνατό μια εκδήλωση να είναι γιορτή, όταν σε αυτή "δε μπορεί να παρευρεθεί" η διοίκηση του ποδοσφαιρικού τμήματος; Ευτυχώς ο δακρυσμένος πατέρας με τον μερικών μηνών γιο του στην αγκαλιά ήταν η πιο τραανή απόδειξη ότι και αυτή η δύσκολη φάση που περνάει ο ΑΡΗΣ θα προσφερθεί για συσπείρωση που τόόόόση ανάγκη έχουμε στο σύλλογο. Πήγαμε και στο Λευκό Πύργο, ανάψαμε και τους πυρσούς μας, βγάλαμε τις ωραίες μας φωτογραφίες (λίγο καλύτερα αν είχε οργανωθεί αυτό ώστε να φτάναμε με πυρσούς ως το μέγαρο -άνετα το φτάναμε- θα παραμιλούσε πραγματικά όλος ο κόσμος για το θέαμα, αλλά με αυτά που είχαμε δει λίγο πριν πάλι καλά ήταν) και μια χαρά. Φεύγοντας συνειδητοποίησα πως όλη αυτή η γιούχα του κόσμου κατά παντός υπευθύνου και μη είναι πρώτα απ' όλα γιούχα στον εαυτό μας, με την πάρτη μας είμαστε περισσότερο θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, οργισμένοι. Κι αυτό γιατί αφήσαμε μια παρέα ανίκανων συμφεροντολόγων τσακαλιών της γειτονιάς να μας "φάνε", να καπηλευτούν την καψούρα μας αλλά και τα αποτελέσματα της δουλειάς προηγούμενων -παραγόντων και παικτών- να φέρουν την ομάδα εδώ που έφτασε και να φύγουν κατεστραμένοι, δαρμένοι αλλά και άλλοι κύριοι, να γκρινιάζουμε για τις επιλογές μας, τον παπά που φάγαμε, την αδράνειά μας. Ας είναι, ΑΡΗΣ είσαι θα συνέλθεις. Αλλά αυτό το εκ των έσω φάγωμα στα 35 μου και γνωρίζοντας αρκετή από την ιστορία του συλλόγου που δε θέλουμε να θυμόμαστε με έχει μπουχτίσει..

Ξεφύγαμε λίγο από τα καθαρά μπασκετικά, αλλά ο ΑΡΗΣ δεν είναι μόνο μπάσκετ ή μπάλα ή βόλεϋ, είναι σύλλογος και φέτος έκλεισε 100 χρόνια ζωής, και για να τα χιλιάσει πρέπει να τον βάζουμε προτεραιότητα από όποια επιμέρους.

Έχοντας λοιπόν ηρεμήσει για λίγο και απορροφημένος από διάφορα άλλα ζητήματα πέρασα στα ψιλά τους ψιθύρους για τη φυγή του Αθηναίου μέχρι που τον είδα στα ασπροκόκκινα του Armani να κάνει προπόνηση. Ε, εκεί λοιπόν που λέγαμε ότι το πλάνο δεν τσουλούσε, τώρα δείχνει να έχει κολλήσει. Συμφωνώ απόλυτα με το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά δεν απογοητεύομαι. Το σαββατιάτικο ματς με την Ελευσίνα σε συνδυασμό με τη νίκη της Πάτρας στη Δράμα (ευτυχώς διόρθωσε τη νίκη της εδώ μέσα) δίνει το πάνω χέρι στον ΑΡΗ για την 6η θέση, μια και το πρόγραμμά μας είναι καλύτερο και λογικά ο ΚΑΟΔ θα κάνει τη 2η ήττα που θέλαμε για να τον φτάσουμε την ερχόμενη αγωνιστική με τον Ολυμπιακό. Προϋπόθεση είναι βέβαια να κερδίσουμε τα τελευταία 3 ματς με Ίκαρο έξω που καίγεται, Τρίκαλα μέσα (ομάδα έδρας και ισόβαθμοι) και Ρόδο έξω - αδιάφοροι ως τότε, κάτι που δείξαμε πως μπορούμε. Ελπίζω να θέλουμε κιόλας. 

Συμπερασματικά, με τα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα στην ομάδα χτυπάμε την 6η θέση, με περιφερειακό ρόστερ τους Πελεκάνο (33), Γκίκα (23), Μποχωρίδη (20), Μούρτο (23), Λαρεντζάκη (21) και Πουλιανίτη (19). Αστείο έτσι; Ο ΑΡΗΣ δείχνει πως είναι "εργοστάσιο" παραγωγής ταλέντων και αυτό είναι το σημαντικότερο κληροδότημα για την κατάσταση που είμαστε, αυτό είναι που πρέπει να διαφυλάξουμε πάση θυσία ώστε όταν ευνοήσουν οι συνθήκες -ή τις ευνοήσουμε εμείς- η επιστροφή στις επιτυχίες να είναι γρήγορη και εντυπωσιακή. 

Για το τέλος (επιτέλους!) κράτησα το κράξιμο. Διάβασα στα 2 μεγαλύτερα blogs του ΑΡΗ το pressaris και το allaboutaris αυτό το άρθρο. Παρακαλώ τους διανοητικά καθυστερημένους που ανεβάζουν τέτοια κείμενα να τα διαβάζουν πρώτα και αν δεν καταλαβαίνουν τι γράφουν παραδίπλα από τις λέξεις "Αρης-μεγάλη-ομάδα" να ζητήσουν βοήθεια ή να αλλάξουν αντικείμενο γιατί σε λίγο στις προσβλητικές για το μέσο νου αναρτήσεις τους θα διαβάσουμε και κανένα "μεγάλη ομάδα ο Άρης, κάνει μεγάλα τσιμπούκια" και θα χειροκροτάνε. Σας φτύνουν ηίθιοι.