Επιτέλους τελείωσε αυτό το κάτι σαν πρωτάθλημα. Για μας, ήταν ένα μαρτύριο. Βλέποντας, την ομάδα μας να χάνει 5-1 από τον Παναιτωλικό, να φέρνει 1-1 με την Κέρκυρα εντός έδρας και να βρίσκεται πίσω στο σκορ από τον Αστέρα Τρίπολης (έστω κι αν δεν συνεχίστηκε το μάτς), δεν μπορεί παρά να χαρακητριστεί μαρτύριο αυτή η κατάσταση.
Η 9η θέση στην οποία, τελικά, τερματίσαμε είναι όχι απλά ντροπιαστική, αλλά εξεφτελιστική, όχι απλά για την ιστορία της ομάδας - του συλλόγου, αλλά και για τους οπαδούς. Δεν είναι δυνατό και επιτρεπτό να δεχτεί ο εγωισμός του ΑΡΕΙΑΝΟΥ, αυτή την θέση στην τελική βαθμολογία. Είναι απλά Ν Τ Ρ Ο Π Η . . .
Του ΑΡΕΙΑΝΟΥ οπαδού, ο οποίος είναι ο πιο ταλαιπωρημένος οπαδός Ελληνικής ομάδας, μακράν από τον δεύτερο. Και όμως συνεχίζει να ταλαιπωρείται.
Βέβαια, δεν αποτελεί ντροπή μόνο το γεγονός ότι τερματίσαμε ένατοι. Ντροπή αποτελούν και οι καταστάσεις στις οποίες ο σύλλογος προήλθε, τόσο στο μπάσκετ, όσο και στο ποδόσφαιρο. Σε εξωαγωνιστικό επίπεδο.
Κακά τα ψέματα, ο ΆΡΗΣ τα δύο τελευταία χρόνια αλλά και τα τρία από τα τελευταία τέσσερα, απέτυχε στο πρωτάθλημα. Εξαιρώ την περίοδο 2009-2010 που μπήκαμε στα play off πέμπτοι και βγήκαμε τέταρτοι.
Τα περισσότερα θέματα είναι χιλιοειπωμένα και χιλιοσυζητημένα. Το ζητούμενο είναι οι λύσεις. Τι γίνεται από δω και πέρα. Ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Η ομάδα, αντί να ανέβει επίπεδο, έπεσε επίπεδο. Η ψυχολογία του κόσμου είναι πεσμένη.
Πολλοί συνοπαδοί μας λένε να γίνουν εκλογές. Η τελευταία γενική συνέλευση της ΛΕΣΧΗΣ και η ψήφος παράτασης στην παρούσα διοίκηση για έναν χρόνο ακόμη (μεχρι το 14 δηλαδή), δεν ξέρω κατά πόσο αφήνουν ανοιχτό το παράθυρο εκλογών.
Γενικότερα, οι εξελιξεις των τελευταίων μηνών, γενικότερα, δεν ξέρω κατά πόσο αφήνουν περιθώρια ή αλλιώς δίνουν δικαιώματα για σκέψεις, αλλαγής προσώπων στην διοίκηση.
Η μακροχρόνια κακοδιαχείριση των θεμάτων της ομάδας μας, από τους παράγοντες μας (νυν και τέως), δεν ξέρω κατά πόσο αφήνει ελπίδες στον κόσμο μας, να τους στηρίξει στο μέλλον. Εφόσον, δεν υπάρξουν αλλαγές και μείνουν οι ίδιοι.
Ο προβληματισμός είναι μεγάλος. Που πάμε, που βαδίζουμε, τι θα γίνει . . . Αυτές είναι μερικές από τις πρώτες σκέψεις που κάνει ο κόσμος.
Για τους παίχτες κάτι τώρα που τελείωσε το πρωτάθλημα. Μάγκες, καταλαβαίνω πόσο σπαστικό είναι να είσαι απλήρωτος, να αναγκάζεσαι να υπογράφεις για να πάρεις λιγότερα. Καταλαβαίνω, επίσης μία κάποια μορφή αντίδρασης. Αλλά το πρόσωπο που δείξατε στα τελευταία 3-4 ματς και τις αντιδράσεις κάποιων, δεν τις δέχομαι.
Ρίκι . . . Άντε πήγαινε τώρα να βρείς ομάδα στην Γαλλία. Αν κρατούσες το στόμα σου κλειστό τόσο καιρό τι θα καταλάβαινες ; ; ;
Ντάρσι . . . Αν πιστεύεις οτι ήρθε ο καιρός να φύγεις, μην το σκέφτεσαι. Άργησες κιόλας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα φαουλ - γκολ σου και το πάθος σου, σε εκείνο το μάτς κυπελλου στην τούμπα τον Γενάρη του 2009.
Μιχάλη . . . Αν πιστεύεις ότι το μέλλον σου είναι στο εξωτερικο, αναζήτησε το. Κακώς το καθυστέρησες.
Τόχα . . . Αν σου λείπουν οι Ρουμάνες, πήγαινε να τις βρεις και άσε μας ήσυχους.
Αυτό που κατάλαβα, είναι ότι η ομάδα στερείται τον ηγέτη. Δεν μιλάω αγωνιστικά. Στερείται έναν παράγοντα Η Γ Ε Τ Η, ο οποίος θα έχει τον καθολικό σεβασμό.Αυτός ο χαρακτήρας, δεν απαιτεί μόνο χρήματα. Λείπει ένας ηγέτης. Και αυτό δεν το λέω, επειδή από την φύση τους οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάποιον ηγέτη.
Εννοώ κάποιον ή κάποιους που θα είναι γνώστες των καταστάσεων, θα κάνουν τα λόγια τους πράξη, θα χαράξουν ένα πλάνο, θα το ακολουθήσουν και τα επιτυχη αποτελέσματα θα φανούν σταδιακά. Έτσι, θα ανακτηθεί η χαμένη αξιοπρέπεια - η χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου και θα επέλθει ο σεβασμός. Έτσι θα σταματήσει η μουρμούρα.
Ίσως, αυτό που πολλές ομάδες του εξωτερικού το θεωρούν δεδομένο, εμείς το ονομάζουμε ηγέτη. Τον προγραμματισμό, το πλάνο, την τήρησή τους κλπ. Ίσως, επειδή δεν τα βλέπουμε παρά μόνο τα ακούμε τα έχουμε μεγαλοποιήσει τόσο, που για να τα δούμε, πιστεύουμε ότι θα τα δούμε μόνο από αυτόν που ονομάζουμε ηγέτη.
Όπως και να χει, το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτείται ένα πλάνο, ένας προγραμματισμός, πίστη σ' αυτόν, συνεργασία, επικοινωνία με τον κόσμο.
Κοινώς, νέες ιδέες και αλλιώτικοι χειρισμοί . . .
Η 9η θέση στην οποία, τελικά, τερματίσαμε είναι όχι απλά ντροπιαστική, αλλά εξεφτελιστική, όχι απλά για την ιστορία της ομάδας - του συλλόγου, αλλά και για τους οπαδούς. Δεν είναι δυνατό και επιτρεπτό να δεχτεί ο εγωισμός του ΑΡΕΙΑΝΟΥ, αυτή την θέση στην τελική βαθμολογία. Είναι απλά Ν Τ Ρ Ο Π Η . . .
Του ΑΡΕΙΑΝΟΥ οπαδού, ο οποίος είναι ο πιο ταλαιπωρημένος οπαδός Ελληνικής ομάδας, μακράν από τον δεύτερο. Και όμως συνεχίζει να ταλαιπωρείται.
Βέβαια, δεν αποτελεί ντροπή μόνο το γεγονός ότι τερματίσαμε ένατοι. Ντροπή αποτελούν και οι καταστάσεις στις οποίες ο σύλλογος προήλθε, τόσο στο μπάσκετ, όσο και στο ποδόσφαιρο. Σε εξωαγωνιστικό επίπεδο.
Κακά τα ψέματα, ο ΆΡΗΣ τα δύο τελευταία χρόνια αλλά και τα τρία από τα τελευταία τέσσερα, απέτυχε στο πρωτάθλημα. Εξαιρώ την περίοδο 2009-2010 που μπήκαμε στα play off πέμπτοι και βγήκαμε τέταρτοι.
Τα περισσότερα θέματα είναι χιλιοειπωμένα και χιλιοσυζητημένα. Το ζητούμενο είναι οι λύσεις. Τι γίνεται από δω και πέρα. Ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Η ομάδα, αντί να ανέβει επίπεδο, έπεσε επίπεδο. Η ψυχολογία του κόσμου είναι πεσμένη.
Πολλοί συνοπαδοί μας λένε να γίνουν εκλογές. Η τελευταία γενική συνέλευση της ΛΕΣΧΗΣ και η ψήφος παράτασης στην παρούσα διοίκηση για έναν χρόνο ακόμη (μεχρι το 14 δηλαδή), δεν ξέρω κατά πόσο αφήνουν ανοιχτό το παράθυρο εκλογών.
Γενικότερα, οι εξελιξεις των τελευταίων μηνών, γενικότερα, δεν ξέρω κατά πόσο αφήνουν περιθώρια ή αλλιώς δίνουν δικαιώματα για σκέψεις, αλλαγής προσώπων στην διοίκηση.
Η μακροχρόνια κακοδιαχείριση των θεμάτων της ομάδας μας, από τους παράγοντες μας (νυν και τέως), δεν ξέρω κατά πόσο αφήνει ελπίδες στον κόσμο μας, να τους στηρίξει στο μέλλον. Εφόσον, δεν υπάρξουν αλλαγές και μείνουν οι ίδιοι.
Ο προβληματισμός είναι μεγάλος. Που πάμε, που βαδίζουμε, τι θα γίνει . . . Αυτές είναι μερικές από τις πρώτες σκέψεις που κάνει ο κόσμος.
Για τους παίχτες κάτι τώρα που τελείωσε το πρωτάθλημα. Μάγκες, καταλαβαίνω πόσο σπαστικό είναι να είσαι απλήρωτος, να αναγκάζεσαι να υπογράφεις για να πάρεις λιγότερα. Καταλαβαίνω, επίσης μία κάποια μορφή αντίδρασης. Αλλά το πρόσωπο που δείξατε στα τελευταία 3-4 ματς και τις αντιδράσεις κάποιων, δεν τις δέχομαι.
Ρίκι . . . Άντε πήγαινε τώρα να βρείς ομάδα στην Γαλλία. Αν κρατούσες το στόμα σου κλειστό τόσο καιρό τι θα καταλάβαινες ; ; ;
Ντάρσι . . . Αν πιστεύεις οτι ήρθε ο καιρός να φύγεις, μην το σκέφτεσαι. Άργησες κιόλας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα φαουλ - γκολ σου και το πάθος σου, σε εκείνο το μάτς κυπελλου στην τούμπα τον Γενάρη του 2009.
Μιχάλη . . . Αν πιστεύεις ότι το μέλλον σου είναι στο εξωτερικο, αναζήτησε το. Κακώς το καθυστέρησες.
Τόχα . . . Αν σου λείπουν οι Ρουμάνες, πήγαινε να τις βρεις και άσε μας ήσυχους.
Αυτό που κατάλαβα, είναι ότι η ομάδα στερείται τον ηγέτη. Δεν μιλάω αγωνιστικά. Στερείται έναν παράγοντα Η Γ Ε Τ Η, ο οποίος θα έχει τον καθολικό σεβασμό.Αυτός ο χαρακτήρας, δεν απαιτεί μόνο χρήματα. Λείπει ένας ηγέτης. Και αυτό δεν το λέω, επειδή από την φύση τους οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάποιον ηγέτη.
Εννοώ κάποιον ή κάποιους που θα είναι γνώστες των καταστάσεων, θα κάνουν τα λόγια τους πράξη, θα χαράξουν ένα πλάνο, θα το ακολουθήσουν και τα επιτυχη αποτελέσματα θα φανούν σταδιακά. Έτσι, θα ανακτηθεί η χαμένη αξιοπρέπεια - η χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου και θα επέλθει ο σεβασμός. Έτσι θα σταματήσει η μουρμούρα.
Ίσως, αυτό που πολλές ομάδες του εξωτερικού το θεωρούν δεδομένο, εμείς το ονομάζουμε ηγέτη. Τον προγραμματισμό, το πλάνο, την τήρησή τους κλπ. Ίσως, επειδή δεν τα βλέπουμε παρά μόνο τα ακούμε τα έχουμε μεγαλοποιήσει τόσο, που για να τα δούμε, πιστεύουμε ότι θα τα δούμε μόνο από αυτόν που ονομάζουμε ηγέτη.
Όπως και να χει, το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτείται ένα πλάνο, ένας προγραμματισμός, πίστη σ' αυτόν, συνεργασία, επικοινωνία με τον κόσμο.
Κοινώς, νέες ιδέες και αλλιώτικοι χειρισμοί . . .
2 σχόλια:
Σχέδιο λείπει. Δεν υπάρχει σχέδιο. Κι εκεί που λες ότι κάτι πάει να γίνει, το χαλάμε και μάλιστα, τις περισσότερες φορές, μόνοι μας. Όπως έγινε με τον Τσιώλη. Μπερδεύουμε την ανοχή με την υπομονή. Έχει τεράστια διαφορά.
Την νέα χρονιά, όμως, νομίζω ότι ήρθε η ώρα για να εφαρμόσουμε απόλυτα ένα σχέδιο. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι η εφαρμογή του σχεδίου θα είναι βίαιη και επίπονη. Επομένως, θα υπάρχουν πολλά προβλήματα και σκαμπανεβάσματα. Από το αν οι μικροί θα καταφέρουν να διαχειριστουν την πίεση, αν ο κόσμος θα μπορεσει να τιθασεύσει τις υπέρμετρες φιολοδοξίες του κι αν η διοίκηση θα μπορέσει να φανεί αξιόπιστη και συνεπής.
Κι όλα αυτά χωρίς να ξέρουμε τι είδους προπονητή θα πάρουμε. Αν η διοίκηση έχει μυαλό, πρέπει να πάρει έναν τεχνικό που ξέρει να δουλεύει με μικρούς, είναι ενθουσιώδης, φιλόδοξος και ξέρει να φτιάχνει ομάδες. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, του χρόνου ψάχνουμε έναν κλώνο του Όγιος.
Εκεί που τρελαίνετε ο κόσμος KANTHARE, είναι ότι όλοι συμφωνούν στο ότι λείπει το σχέδιο - πλάνο, συζητούν ένα πλάνο μεταξύ τους, αλλά ποτε δεν το κάνουν αυτοί που πρέπει. Δηλαδή, η διοίκηση.
Δεν μπορεί ρε σεις να λένε κάποια πράγματα οι φίλαθλοι, να τα φωνάζουν που δεν έχουν εμπειρία απο αθλητικό managment οι περισσότεροι και σεις να μην θέτετε ενα σχεδιο τόσα χρόνια.
Ή τέλος πάντων ότι πάτε να θέσετε, το χαλάτε μέσα σε ένα μήνα.
Αν το πλάνο είναι η σφικτή οικονομική πολιτική, με την παρουσία κυρίως των νεαρών παιχτών πλαισιωμένους από κάποιους έμπειρους Ελληνες και ξένους παίχτες (φτηνους), να το δεχτω.
Για τον προπονητή που λες σε μια τετοια περίπτωση, συμφωνω οτι οι καλύτεροι προπονητές στι να δουλεύουν νεαρους παιχτες είναι οι λατινοι και οι ισπανοι.
Δεν πρόκειται να δεχτώ ποτε ομως, αυτα τα σκαμπανεβασματα σε αλλαγες ροστερ και προπονητων και τις εσωτερικες διαμαχες.
Δημοσίευση σχολίου