Κι από Μάη καλοκαίρι

Έπρεπε να το φανταστούμε ότι θα πετούσαμε τους κόπους μιας χρονιάς τρώγοντας τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο της τελευταίας αγωνιστικής μετά από συνεχόμενα παιδαριώδη λάθη. Η ομάδα μας είχε προϊδεάσει μέσα στη σεζόν (πάοκ, πανιώνιος, τρίκαλα κ.α.), αλλά ΑΡΗΣ είσαι, πάντα πιστεύεις στο καλύτερο -εδώ χθες ήθελα να πιστεύω μέχρι το ημίχρονο ότι μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσια τον ολυμπιακό στην Αθήνα... Κι έτσι λοιπόν ενώ πήραμε την τύχη μας στα χέρια μας, ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων στη Ρόδο και βρεθήκαμε 7οι να παίζουμε μια διεκπεραιωτική σειρά πιθανότατα 2 παιχνιδιών, με τον έναν απ' τους δύο. 

Έχω γράψει σε αρκετά πόστ για την έλλειψη νοοτροπίας νικητή της ομάδας τα τελευταία 3 χρόνια, το να υπάρχει δηλαδή το ψυχολογικό απόθεμα που θα δώσει πλεονέκτημα στις δύσκολες στιγμές, όταν το ματς κρίνεται από ένα σουτ, ένα ριμπάουντ, ή μια άμυνα (θυμηθείτε για παράδειγμα αν δίνατε πιθανότητα στον Γκαγκαλούδη να βάλει καλάθι απέναντι στην άμυνα του Σιγάλα στο κρατικό). Εκεί αποδίδω και την ήττα του Σαββάτου και θα ήθελα ο επόμενος κόουτς - εκτός από το να είναι ικανός και να κάτσει για παραπάνω από μία χρονιά- να το ξαναδώσει στην ομάδα. 

Εδώ λοιπόν και 3 μέρες - όπως ειλικρινέστατα είπε και ο Μουρατίδης στην tv στο ημίχρονο - τελείωσε η χρονιά και μένει ένα αποχαιρετιστήριο εντός έδρας ματς αύριο το απόγευμα μέχρι να αρχίσουμε να μετράμε πάλι πόσοι θα μείνουμε το καλοκαίρι για να φτιάξουμε ομάδα για του χρόνου. Δεν το λέω με πίκρα, αλλά τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν ότι θα πρέπει να αρχίσουμε πάλι από το μηδέν. Δεν είναι η πρώτη φορά - ελπίζω να είναι η τελευταία - θα το κάνουμε και πάλι. 

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξεκινήσουμε τον απολογισμό της χρονιάς από την Παρασκευή (έλεγχος/πρόοδος παικτών-προπονητών-διοίκησης-προβλέψεις και επιθυμίες) και ότι αύριο θα δούμε μια ομάδα που θα παίξει όπως στο 1ο ημίχρονο στην Αθήνα μπας και μας χαρίσει ένα χαμόγελο για το καλοκαίρι.