Από νωρίς γινότανε χαμός στην Μπουτίκ, με τον κόσμο να διαλέγει το μπλουζάκι με το σχέδιο που του ταίριαζε καλύτερα.
Γύρω από το γήπεδο τα γνωστά πηγαδάκια έδιναν κι έπαιρναν με τους περισσότερους να ανυπομονούν να μπούνε μέσα προκειμένου να ζήσουν την μεγάλη βραδιά.
Εν τέλει και μετά από την προβολή βίντεο κάποιων πολύ μεγάλων προσωπικοτήτων του Άρη, Γιώργος Τσιλικαρίδης (ο άνθρωπος που έφερε τον Γκάλη από την Αμερική), Ανέστης Πεταλίδης (ο Πατριάρχης του Μπασκετικού Άρη), του Φροντιστή της εποχής του Μεγάλου Άρη Μπαρού και την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης που έπαιξε τον ύμνο της ομάδας ήρθε η σειρά των πιο επίσημων τιμών.
Με μια ανακοίνωση του Ξανθού έγιναν τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του Αλεξανδρείου Μέλαθρου σε Nick Gkalis Hall κάτω από την αυτοκόλλητη ταπετσαρία στο παρκέ μπροστά από την Γραμματεία του γηπέδου ενώ κι ο χαιρετισμός του προέδρου της ΚΑΕ Άρης Αρβανιτίδη (και με συγνώμη στον Γκάλη για την καθυστέρηση) αποτέλεσε προάγγελο για την διαδικασία κατά την οποία η φανέλα με το νούμερο 6 θα έμενε για πάντα κρεμασμένη σ’ αυτό το περήφανο ΤΑΒΑΝΙ.
Η “οροφή” κατέβηκε, η φανέλα κρεμάστηκε και αφού ο Νίκος Γκάλης υπέγραψε με την βοήθεια της πλάτης του Ασημακόπουλου ξεκίνησε ο δρόμος της επιστροφής. Η κορύφωση της ανάβασης συνοδεύτηκε γεμάτη υπονοούμενα από το Show must go on των Queen πράγμα που ευχόμαστε όλοι οι ΑΡΕΙΑΝΟΙ για την ομάδα μας, ενώ ο Γκάλης έκλεισε συγκινημένος την βραδιά λέγοντας ότι μετά το Ευρωμπάσκετ αυτή ήταν η επόμενη μεγάλη στιγμή …….
Πραγματικά μετά κι από αυτήν την εκδήλωση το κεφάλαιο Νίκος Γκάλης πήρε την πραγματική του διάσταση και θέση στην Ιστορία του Άρη αλλά και του Ελληνικού Μπάσκετ γενικότερα. Όσο για το άρθρο μπορεί να το καθυστέρησα αλλά ελπίζω να κατάφερα να σας μεταδώσω σε κάποια σημεία την συγκίνηση που βιώσαμε όλοι εμείς που ήμασταν εκεί μέσα αν και μια τέτοια βραδιά πολύ δύσκολα καταγράφεται με μελάνι…….
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον geaokampour που μας ταξίδεψε στα βάθη της παράστασης . . .
Μια ώρα περίπου πριν την έναρξη μπήκα κι εγώ με την σειρά μου μέσα. Το Αλεξάνδρειο ακόμα γέμιζε αλλά το σκηνικό, οι φωτισμοί και η ατμόσφαιρα σε προϊδέαζε ότι θ’ ακολουθούσε κάτι μεγάλο, κάτι συγκινητικό...
Πράγματι η γιορτή ξεκίνησε στις 20.00 με τους πρώτους συμπαίχτες του Γκάλη να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και να χειροκροτούνται. Ακολούθησε ο Ιωαννίδης, ο Λάζαρο Λέσιτς ενώ στη συνέχεια σειρά είχανε κάποιοι πιο σύγχρονοι αντίπαλοι όπως οι Κόρφας, Πρέλεβιτς, Γιατζόγλου, Στεργάκος, Κακιούσης.
Αρνητική εντύπωση έκανε μια μικρή μερίδα φιλάθλων που κινήθηκε υβριστικά απέναντι σε κάποιους αλλά ευτυχώς ήρθε ένα πολύ θερμό χειροκρότημα αναγνώρισης στον Μπάνε Πρέλεβιτς και ένα παρατεταμένο γιουχάρισμα προκειμένου να «σκεπαστεί» η διάθεση αυτή αποδοκιμασίας. Καλώς ή κακώς το μεγαλείο του Γκάλη εμπεριέχει και αποκτάει επίσης αξία κι από τις κόντρες με τους μεγάλους αντιπάλους του κι αυτό έδειξε να το σέβεται ο μέσος Αρειανός φίλαθλος.
Στη συνέχεια ήρθε η ώρα των παιδιών που γράψανε τις πιο χρυσές σελίδες του μπασκετικού Άρη: Γιαννάκης, Φιλίππου, Ρωμανίδης, Αγγελίδης, Λυπηρίδης, Κατσούλης, Βουρτζούμης, Μιζούνοφ, Ταχτσάνης, Μαντόπουλος και άλλοι…. Ο λόγος δόθηκε στον βουρκωμένο Γιαννάκη οποίος εν μέσω συνθημάτων (“…κι εσύ Γιαννάκη πάρ’τους τα μυαλά και ’συ Γκάλη πάρ’τους το κεφάλι…”) με το ζόρι ευχαρίστησε τον κόσμο και συνέχισε λέγοντας ότι όλοι μαζί μπορούμε να ξανακάνουμε δυνατή την ομάδα. Ο κόσμος απάντησε άμεσα “…Άρη γερά εμείς θα ξαναφέρουμε το Μπάσκετ στον Βορρά…”.
Κατόπιν μπήκανε οι σημερινές ομάδες του Άρη και της Λιμόζ στον αγωνιστικό χώρο για ζέσταμα και μαζί τους η θρυλική Εθνική του ’87. Οι παίχτες που ανέβασαν πρώτοι την Εθνική μας στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Καμπούρης, Φασούλας, Γιαννάκης, Σταυρόπουλος, Ανδρίτσος, Καρατζάς, Ιωάννου, Ρωμανίδης, Φιλίππου. Ζεστό χειροκρότημα για όλους και για τον Φασούλα ο οποίος ευχήθηκε καλύτερες πορείες στον Άρη. Το ίδιο θερμά και τα λόγια του Καμπούρη που ευχαρίστησε για τις εμπειρίες τον Νίκο Γκάλη.
Και ενώ το ζέσταμα συνεχιζόταν ξεκίνησαν να μπαίνουν στο παρκέ (πάντα ένας – ένας) οι ξένοι αντίπαλοι: Στόγιαν Βράνκοβιτς, Τζόρντι Βιγιακάμπα, Όντι Νόρις (ο οποίος βάφτισε και ένα από τα παιδιά του Νίκο προς τιμήν του), Αλεξάντερ Βολκόφ, Ντίνο Ράτζα (ο οποίος μίλησε για τις πολλές και δυνατές αναμνήσεις με τα κίτρινα χαρτάκια που είχε από το Αλεξάνδρειο), Ντορόν Τζάμσεϊ (ο οποίος στην ερώτηση πώς νιώθεις απάντησε γύρισα στο σπίτι μου, ενώ μας εκμυστηρεύθηκε ότι κοιμήθηκε καλά το προηγούμενο βράδυ αφού ήξερε ότι την επόμενη ημέρα δεν θα αντιμετώπιζε τον Nick…..), Ομπράντοβιτς (η αλεπού, με τα τρόπαια).
Αφού παρουσιάστηκαν και οι ομάδες που θα παίζανε το 10λεπτο η βραδιά είχε φτάσει ακριβώς στη μέση της και οι προσκεκλημένοι είχαν αρχίσει πια να τελειώνουν, τότε τα φώτα χαμήλωσαν και οι προβολείς άναψαν στην είσοδο κάτω από τις κερκίδες των επισήμων. Η αγωνία είχε κορυφωθεί ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί...
Έβλεπες όλη αυτήν την ώρα που περάσανε όλοι αυτοί οι μεγάλοι παίχτες από το παρκέ του Αλεξανδρείου τους 40άρηδες αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία μαζί με φίλους τους αλλά και τα παιδιά τους να χειρονομούν δείχνοντας τους παίχτες να γελάνε να φωνάζουν….. ποιος ξέρει τι αναμνήσεις ξεσηκώθηκαν και τι περιέγραφαν στους μικρότερους τους….. Θυμάμαι δίπλα μου είχα έναν οικογενειάρχη με όλη του την οικογένεια με το μεγαλύτερο του παιδί με το ζόρι να ξεπερνάει τα 16 και ο άνθρωπος δεν σταμάτησε στιγμή να μιλάει και να εξηγεί, σαν μικρό παιδί έκανε…. Πραγματικά εκείνες τις στιγμές ζήλεψα πολύ αυτή την γενιά…….
Λέγαμε μεταξύ μας ότι αν υπήρχε τέτοιος ενθουσιασμός τόση ώρα, αν τυχόν εμφανιζόταν ο Nick τι θα γινότανε δηλαδή; Και πραγματικά στις 09.40 περίπου η ιαχή ξανάρχισε: Νίκος Γκάλης οεοεοε οεοεοε οεοεοε Νίκος Γκάλης …… έ-έ-έρχεται, το γήπεδο γέμισε από κινητά-πυγολαμπίδες απ’ άκρη σ’ άκρη σε ένα σκοτεινό φόντο (ακόμα και οι Παίχτες της Λιμόζ) και τότε με την κορύφωση της “Οδύσσειας του Διαστήματος” εμφανίστηκε ο Νίκος Γκάλης.
Δεν ήταν μόνο το χειροκρότημα αυθόρμητο αλλά και το δάκρυ στα μάτια όλων μας κι όσο καταλαβαίναμε ότι και ο Νίκος ήτανε συγκινημένος τόσο περισσότερο βουρκώναμε κι εμείς ακόμα κι εγώ που τον έζησα ελάχιστα στο παρκέ. Από κει και πέρα και για πέντε ολόκληρα λεπτά Χειροκρότημα Φωνές και Συνθήματα ( Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός ;;; Νίκο Γκάλη γ…….ε τους πάλι, Είσαι θεός είσαι θεός είσαι θεός μοναδικός, και ξανά από την αρχή…). Τελικά και αφού σκούπισε τα μάτια του κατόρθωσε να πει “σας αγαπώ πολύ…” ενώ σε ανύποπτη στιγμή μας αιφνιδίασε γυρνώντας και την μπάλα…
Ακολούθησε ένα βίντεο με τον Γκάλη παίχτη στο Seton Hall της Αμερικής όταν ακόμα έπαιζε συμπαίχτης με τον Larry Bird αλλά και από τις μεγάλες στιγμές του Άρη μας και της Εθνικής. Στην συνέχεια πέρασε κάτω από την μπασκέτα και χαιρέτησε δια χειραψίας έναν έναν τους προσκεκλημένους του ενώ συνέχισε και με τους παίκτες της Λιμόζ τους οποίους φρόντισε να στήσει σε προσοχή ο Γιαννάκης ως ένδειξη τιμής …….. και κάπου εκεί μια ακόμα μεγάλη στιγμή…….Γκάλης και Γιαννάκης πέφτουνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με τον δεύτερο όπως ακούστηκε αργότερα να τον ευχαριστεί για όλα αυτά που του προσέφερε και που ζήσανε μαζί.
Οι αναμνηστικές φωτογραφίες ολοκληρώθηκαν με την σύζυγο και την κόρη του, με τον Γιαννάκη να μην σταματάει ούτε δευτερόλεπτο και να χειροκροτεί σαν μικρό παιδί. Ακολούθησε ένα άστοχο τρίποντο του Φιλίππου, αφού είχε “αλλάξει πριν πάσα” με Γκάλη και Γιαννάκη ενώ προτού ο Νίκος κάνει τζάμπολ στο παιχνίδι χάρισε ένα αξέχαστο για τους σημερινούς παίχτες του Άρη ζντο στο κέντρο του γηπέδου.
Τα επόμενα 20 λεπτά κύλησαν ήσυχα με το φιλικό μεταξύ Άρη και Λιμόζ να τελειώνει 64-71 μιας και το παιχνίδι άρχισε από το 50-50. Λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία της βραδιάς στο video wall “ παίξανε” και οι πιο χαρακτηριστικές ατάκες που ειπώθηκαν από τα χείλη μεγάλων ξένων αντιπάλων και μη του Νίκου Γκάλη :
Πράγματι η γιορτή ξεκίνησε στις 20.00 με τους πρώτους συμπαίχτες του Γκάλη να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και να χειροκροτούνται. Ακολούθησε ο Ιωαννίδης, ο Λάζαρο Λέσιτς ενώ στη συνέχεια σειρά είχανε κάποιοι πιο σύγχρονοι αντίπαλοι όπως οι Κόρφας, Πρέλεβιτς, Γιατζόγλου, Στεργάκος, Κακιούσης.
Αρνητική εντύπωση έκανε μια μικρή μερίδα φιλάθλων που κινήθηκε υβριστικά απέναντι σε κάποιους αλλά ευτυχώς ήρθε ένα πολύ θερμό χειροκρότημα αναγνώρισης στον Μπάνε Πρέλεβιτς και ένα παρατεταμένο γιουχάρισμα προκειμένου να «σκεπαστεί» η διάθεση αυτή αποδοκιμασίας. Καλώς ή κακώς το μεγαλείο του Γκάλη εμπεριέχει και αποκτάει επίσης αξία κι από τις κόντρες με τους μεγάλους αντιπάλους του κι αυτό έδειξε να το σέβεται ο μέσος Αρειανός φίλαθλος.
Στη συνέχεια ήρθε η ώρα των παιδιών που γράψανε τις πιο χρυσές σελίδες του μπασκετικού Άρη: Γιαννάκης, Φιλίππου, Ρωμανίδης, Αγγελίδης, Λυπηρίδης, Κατσούλης, Βουρτζούμης, Μιζούνοφ, Ταχτσάνης, Μαντόπουλος και άλλοι…. Ο λόγος δόθηκε στον βουρκωμένο Γιαννάκη οποίος εν μέσω συνθημάτων (“…κι εσύ Γιαννάκη πάρ’τους τα μυαλά και ’συ Γκάλη πάρ’τους το κεφάλι…”) με το ζόρι ευχαρίστησε τον κόσμο και συνέχισε λέγοντας ότι όλοι μαζί μπορούμε να ξανακάνουμε δυνατή την ομάδα. Ο κόσμος απάντησε άμεσα “…Άρη γερά εμείς θα ξαναφέρουμε το Μπάσκετ στον Βορρά…”.
Κατόπιν μπήκανε οι σημερινές ομάδες του Άρη και της Λιμόζ στον αγωνιστικό χώρο για ζέσταμα και μαζί τους η θρυλική Εθνική του ’87. Οι παίχτες που ανέβασαν πρώτοι την Εθνική μας στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Καμπούρης, Φασούλας, Γιαννάκης, Σταυρόπουλος, Ανδρίτσος, Καρατζάς, Ιωάννου, Ρωμανίδης, Φιλίππου. Ζεστό χειροκρότημα για όλους και για τον Φασούλα ο οποίος ευχήθηκε καλύτερες πορείες στον Άρη. Το ίδιο θερμά και τα λόγια του Καμπούρη που ευχαρίστησε για τις εμπειρίες τον Νίκο Γκάλη.
Και ενώ το ζέσταμα συνεχιζόταν ξεκίνησαν να μπαίνουν στο παρκέ (πάντα ένας – ένας) οι ξένοι αντίπαλοι: Στόγιαν Βράνκοβιτς, Τζόρντι Βιγιακάμπα, Όντι Νόρις (ο οποίος βάφτισε και ένα από τα παιδιά του Νίκο προς τιμήν του), Αλεξάντερ Βολκόφ, Ντίνο Ράτζα (ο οποίος μίλησε για τις πολλές και δυνατές αναμνήσεις με τα κίτρινα χαρτάκια που είχε από το Αλεξάνδρειο), Ντορόν Τζάμσεϊ (ο οποίος στην ερώτηση πώς νιώθεις απάντησε γύρισα στο σπίτι μου, ενώ μας εκμυστηρεύθηκε ότι κοιμήθηκε καλά το προηγούμενο βράδυ αφού ήξερε ότι την επόμενη ημέρα δεν θα αντιμετώπιζε τον Nick…..), Ομπράντοβιτς (η αλεπού, με τα τρόπαια).
Αφού παρουσιάστηκαν και οι ομάδες που θα παίζανε το 10λεπτο η βραδιά είχε φτάσει ακριβώς στη μέση της και οι προσκεκλημένοι είχαν αρχίσει πια να τελειώνουν, τότε τα φώτα χαμήλωσαν και οι προβολείς άναψαν στην είσοδο κάτω από τις κερκίδες των επισήμων. Η αγωνία είχε κορυφωθεί ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί...
Έβλεπες όλη αυτήν την ώρα που περάσανε όλοι αυτοί οι μεγάλοι παίχτες από το παρκέ του Αλεξανδρείου τους 40άρηδες αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία μαζί με φίλους τους αλλά και τα παιδιά τους να χειρονομούν δείχνοντας τους παίχτες να γελάνε να φωνάζουν….. ποιος ξέρει τι αναμνήσεις ξεσηκώθηκαν και τι περιέγραφαν στους μικρότερους τους….. Θυμάμαι δίπλα μου είχα έναν οικογενειάρχη με όλη του την οικογένεια με το μεγαλύτερο του παιδί με το ζόρι να ξεπερνάει τα 16 και ο άνθρωπος δεν σταμάτησε στιγμή να μιλάει και να εξηγεί, σαν μικρό παιδί έκανε…. Πραγματικά εκείνες τις στιγμές ζήλεψα πολύ αυτή την γενιά…….
Λέγαμε μεταξύ μας ότι αν υπήρχε τέτοιος ενθουσιασμός τόση ώρα, αν τυχόν εμφανιζόταν ο Nick τι θα γινότανε δηλαδή; Και πραγματικά στις 09.40 περίπου η ιαχή ξανάρχισε: Νίκος Γκάλης οεοεοε οεοεοε οεοεοε Νίκος Γκάλης …… έ-έ-έρχεται, το γήπεδο γέμισε από κινητά-πυγολαμπίδες απ’ άκρη σ’ άκρη σε ένα σκοτεινό φόντο (ακόμα και οι Παίχτες της Λιμόζ) και τότε με την κορύφωση της “Οδύσσειας του Διαστήματος” εμφανίστηκε ο Νίκος Γκάλης.
Δεν ήταν μόνο το χειροκρότημα αυθόρμητο αλλά και το δάκρυ στα μάτια όλων μας κι όσο καταλαβαίναμε ότι και ο Νίκος ήτανε συγκινημένος τόσο περισσότερο βουρκώναμε κι εμείς ακόμα κι εγώ που τον έζησα ελάχιστα στο παρκέ. Από κει και πέρα και για πέντε ολόκληρα λεπτά Χειροκρότημα Φωνές και Συνθήματα ( Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός ;;; Νίκο Γκάλη γ…….ε τους πάλι, Είσαι θεός είσαι θεός είσαι θεός μοναδικός, και ξανά από την αρχή…). Τελικά και αφού σκούπισε τα μάτια του κατόρθωσε να πει “σας αγαπώ πολύ…” ενώ σε ανύποπτη στιγμή μας αιφνιδίασε γυρνώντας και την μπάλα…
Ακολούθησε ένα βίντεο με τον Γκάλη παίχτη στο Seton Hall της Αμερικής όταν ακόμα έπαιζε συμπαίχτης με τον Larry Bird αλλά και από τις μεγάλες στιγμές του Άρη μας και της Εθνικής. Στην συνέχεια πέρασε κάτω από την μπασκέτα και χαιρέτησε δια χειραψίας έναν έναν τους προσκεκλημένους του ενώ συνέχισε και με τους παίκτες της Λιμόζ τους οποίους φρόντισε να στήσει σε προσοχή ο Γιαννάκης ως ένδειξη τιμής …….. και κάπου εκεί μια ακόμα μεγάλη στιγμή…….Γκάλης και Γιαννάκης πέφτουνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με τον δεύτερο όπως ακούστηκε αργότερα να τον ευχαριστεί για όλα αυτά που του προσέφερε και που ζήσανε μαζί.
Οι αναμνηστικές φωτογραφίες ολοκληρώθηκαν με την σύζυγο και την κόρη του, με τον Γιαννάκη να μην σταματάει ούτε δευτερόλεπτο και να χειροκροτεί σαν μικρό παιδί. Ακολούθησε ένα άστοχο τρίποντο του Φιλίππου, αφού είχε “αλλάξει πριν πάσα” με Γκάλη και Γιαννάκη ενώ προτού ο Νίκος κάνει τζάμπολ στο παιχνίδι χάρισε ένα αξέχαστο για τους σημερινούς παίχτες του Άρη ζντο στο κέντρο του γηπέδου.
Τα επόμενα 20 λεπτά κύλησαν ήσυχα με το φιλικό μεταξύ Άρη και Λιμόζ να τελειώνει 64-71 μιας και το παιχνίδι άρχισε από το 50-50. Λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία της βραδιάς στο video wall “ παίξανε” και οι πιο χαρακτηριστικές ατάκες που ειπώθηκαν από τα χείλη μεγάλων ξένων αντιπάλων και μη του Νίκου Γκάλη :
Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος
- Ντράζεν Πέτροβιτς
Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα
- Μάικλ Τζόρνταν
Ο Ντράζεν είναι αδερφός μου, αλλά για καλύτερο αθλητή του 1987 ψήφισα τον Γκάλη
- Αλεξάντερ Πέτροβιτς
Αν ο Γκάλης θέλει να βάλει το καλάθι θα το βάλει όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος
- Αρβιντας Σαμπόνις
Είδα τον Γκάλη να κάνει πράγματα που δεν γίνονται ούτε στους Λέικερς και τους Σέλτικς
- Μπομπ Μάκαντου
Έχω δει πολλούς παίκτες στην καριέρα μου, αλλά αυτά που κάνει ο Γκάλης στο παρκέ μπορούν να τα κάνουν 1-2 στον κόσμο.
- Όντι Νόρις
Ξέρω έναν τρόπο να σταματήσουμε τον Γκάλη: Να τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο!
- Ρούντ Χάρεβαϊν
Για τους παίχτες του Άρη κάναμε τα σχέδια μας. Για τον Γκάλη την προσευχή μας!
- Βόιτσεκ Κραϊέφσκι
Όποιος ασχολείται με το μπάσκετ θα πρέπει να πληρώνει…. Γκαλόσημο.Και πολλά πολλά ακόμη ……
- Φάνης Χριστοδούλου
Εν τέλει και μετά από την προβολή βίντεο κάποιων πολύ μεγάλων προσωπικοτήτων του Άρη, Γιώργος Τσιλικαρίδης (ο άνθρωπος που έφερε τον Γκάλη από την Αμερική), Ανέστης Πεταλίδης (ο Πατριάρχης του Μπασκετικού Άρη), του Φροντιστή της εποχής του Μεγάλου Άρη Μπαρού και την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης που έπαιξε τον ύμνο της ομάδας ήρθε η σειρά των πιο επίσημων τιμών.
Με μια ανακοίνωση του Ξανθού έγιναν τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του Αλεξανδρείου Μέλαθρου σε Nick Gkalis Hall κάτω από την αυτοκόλλητη ταπετσαρία στο παρκέ μπροστά από την Γραμματεία του γηπέδου ενώ κι ο χαιρετισμός του προέδρου της ΚΑΕ Άρης Αρβανιτίδη (και με συγνώμη στον Γκάλη για την καθυστέρηση) αποτέλεσε προάγγελο για την διαδικασία κατά την οποία η φανέλα με το νούμερο 6 θα έμενε για πάντα κρεμασμένη σ’ αυτό το περήφανο ΤΑΒΑΝΙ.
Η “οροφή” κατέβηκε, η φανέλα κρεμάστηκε και αφού ο Νίκος Γκάλης υπέγραψε με την βοήθεια της πλάτης του Ασημακόπουλου ξεκίνησε ο δρόμος της επιστροφής. Η κορύφωση της ανάβασης συνοδεύτηκε γεμάτη υπονοούμενα από το Show must go on των Queen πράγμα που ευχόμαστε όλοι οι ΑΡΕΙΑΝΟΙ για την ομάδα μας, ενώ ο Γκάλης έκλεισε συγκινημένος την βραδιά λέγοντας ότι μετά το Ευρωμπάσκετ αυτή ήταν η επόμενη μεγάλη στιγμή …….
Πραγματικά μετά κι από αυτήν την εκδήλωση το κεφάλαιο Νίκος Γκάλης πήρε την πραγματική του διάσταση και θέση στην Ιστορία του Άρη αλλά και του Ελληνικού Μπάσκετ γενικότερα. Όσο για το άρθρο μπορεί να το καθυστέρησα αλλά ελπίζω να κατάφερα να σας μεταδώσω σε κάποια σημεία την συγκίνηση που βιώσαμε όλοι εμείς που ήμασταν εκεί μέσα αν και μια τέτοια βραδιά πολύ δύσκολα καταγράφεται με μελάνι…….
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον geaokampour που μας ταξίδεψε στα βάθη της παράστασης . . .
2 σχόλια:
Ότι και να πεις γι' αυτόν τον αθλητή είναι λίγο. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τα όσα πρόσφερε και στον σύλλογο του ΑΡΗ αλλά και στον Ελληνικό αθλητισμό.
Από τους μεγαλύτερους, ο μεγαλύτερος αθλητής θα έλεγα της Εληνικής ιστορίας και του Ελληνικού αθλητισμού.
Ο ΆΡΗΣ, άργησε υπερβολικά να τον τιμήσει με εκδήλωση. Σίγουρα η φανέλα με το νούμερο 6 αποσύρθηκε αλλά δεν αρκούσε αυτό.. Έπρεπε να πραγματοποιηθεί μία μεγαλειώδη εκδήλωση πολύ καιρό πριν...
Ας ελπίσουμε από δω και πέρα αυτός ο μεγάλος αθλητής να βρίσκεται όσο γίνετια πιο κοντά στην ομάδα...
Πολυ ωραιο αρθρο Τζεο, ησουν τυχερος που το εζησες απο μεσα.
Πραγματικα ο ανθρωπος που εφερε το μπασκετ στην Ελλαδα. Προσκυνω.
Τζιμ μακαρι να ''εκμεταλλευτει'' πολυ περισσοτερο το κεφαλαιο Γκαλης για τον ΆΡΗ...
Δημοσίευση σχολίου