Chelsea - Valencia: 3-0 (Champions League, 06/12/2011)

Champions League

Chelsea – Valencia: 3-0

Όταν πριν από 2 μήνες ξεκίνησα να ψάχνω το πρόγραμμα των εντός έδρας αγώνων της Τσέλσι, το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στο παιχνίδι με αντίπαλο την Βαλένθια, για την τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Champions League. Πρώτον γιατί συμπαθώ πολύ την Βαλένθια, κατά δεύτερον, επειδή θα ήταν πιο εύκολο να βρω εισιτήριο για το συγκεκριμένο παιχνίδι, παρά για κάποιο εντός έδρας για την Premier League, (εκεί είναι μονίμως sold out, ενώ ταυτόχρονα είναι και πιο ακριβά τα εισιτήρια)!

Για το χθεσινό παιχνίδι θα πω απλά: Χορταστικό θέαμα, πολύ αγωνία, πολύ χαρά στο τέλος για τους οπαδούς της Τσέλσι.

Ήταν το τελευταίο παιχνίδι της σειράς, οπότε η Τσέλσι, και λόγω των προηγούμενων κακών, για την Τσέλσι, αποτελεσμάτων χρειαζόταν οπωσδήποτε νίκη. Με ισοπαλία έμενε εκτός.

Δυστυχώς για να πω την αλήθεια λόγω κάποιων υποχρεώσεων, δεν μπόρεσα να είμαι νωρίτερα στο παιχνίδι. Μάλιστα καθυστέρησα και έχασα τα πρώτα 10 λεπτά. Με το που μπήκα στο γήπεδο, ο Ραμίρεζ σημείωνε το 2-0, (οπότε μη μου ζητήσετε βίντεο με τον ύμνο του Champions League και φωτογραφίες με σεντόνια)... 

Didier Drogba

Δε θα πω πολλά λόγια τα παιχνίδι, παρά μόνο θα αναφέρω τους σκόρερ: Drogba (2), Ramirez. Ο Drogba έκανε φανταστικό παιχνίδι, πραγματικά είναι χάρμα οφθαλμών. Χαίρεσαι να τον βλέπεις να παλεύει και να κερδίζει μάχες με 2 και 3 αντιπάλους, να μην χάνει με τίποτα την μπάλα, να έχει σουτ, κεφάλι, ντρίπλα, αλλά και να μαρκάρει... Μπορεί να στερείται της ταχύτητας ή της τεχνικής του Μέσι, αλλά είναι θυριώδης, πραγματικός ταύρος!!!

The Captain

Εκτός του Drogba τον οποίο αποθέωσαν χθες με standing ovation την ώρα της αλλαγής, θα τονίσω ότι οι οπαδοί των μπλε, λατρεύουν πραγματικά τους δύο αρχηγούς τους: John Terry και Frank Lampard είναι κάτι σαν θεοί στο Stamford Bridge. Για αυτό και είναι κρεμασμένα πολλά πανό προς τιμήν τους.

Το Γήπεδο

Για το γήπεδο επίσης δε θα πω πολλά, καθώς σας είχα δώσει περισσότερες λεπτομέρειες σε προηγούμενο post. Παρόλα αυτά δεν το είχα δει από μέσα. Για να πω την αλήθεια, φαίνεται αρκετά παλιό. Εννοείται πως το Emirates, είναι παλάτι μπροστά στο Stamford Bridge. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι είναι άσχημο, είναι πραγματικό στολίδι, (για τα ελληνικά δεδομένα), απλά παρουσιάζει το ίδιο πρόβλημα όπως και το γήπεδο της Τότεναμ δηλαδή είναι παλιό, που δεν μπορεί να πάρει βελτιώσεις ώστε να αυξηθεί η χωρητικότητά του. Για αυτό και ο Αμπράμοβιτς θέλει εναγωνίως να χτίσει νέο γήπεδο, αλλά οι οπαδοί διαφωνούν με την αλλαγή έδρας, (βλέπεις το Τσέλσι είναι μια από τις πιο ακριβές γειτονιές του Λονδίνου, οπότε το συγκεκριμένο οικόπεδο πραγματικά είναι ένα φιλέτο, και κοστίζει πολλά δις!!! Όμως δεν υπάρχουν δίπλα άλλα οικόπεδα, αφού η περιοχή είναι κατοικήσιμη, επομένως η μόνη λύση - για τον Αμπράμοβιτς - είναι να χτιστεί ένα νέο σε κάποια άλλη περιοχή).

 Οι οπαδοί της Βαλένθια:

Ατμόσφαιρα

Από εκεί και πέρα η ατμόσφαιρα ήταν η κλασσική ατμόσφαιρα ενός αγγλικού γηπέδου. Χωρίς πολλά συνθήματα, κάποιες μεμονωμένες ιαχές, τις οποίες ακολουθούν κάποιοι άλλοι, οπότε αυτό το «Come on Chelsea» ακούγεται μερικές φορές, άντε και έναν ύμνο στο τέλος και αυτό ήταν...

Ποιότητα Κόσμου
Αυτό όμως που με ενθουσίασε ήταν η ποιότητα του κόσμο των μπλε. Όπως σας έχω ήδη πει, για τον κόσμο της Άρσεναλ δεν μπορώ να πω πολλά μια και οι περισσότεροι που έβλεπες στο γήπεδο, ήταν Κινέζοι, Ιάπωνες φραγκάτοι με τις γκόμενές τους, με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, να ζητωκραυγάζουν λες και ήταν κάποιο θέατρο... Σίγουρα υπάρχουν και αυθεντικοί οπαδοί της Άρσεναλ, απλά εγώ δεν έτυχε να τους δω εκείνη την ημέρα. Κανένας από αυτούς δεν καθόταν κοντά μου...

Χθες είχα την τύχη να κάθομαι δίπλα σε κόσμο που παρακολουθεί από ότι μου είπανε χρόνια όλους τους εντός έδρας αγώνες της Τσέλσι. Ειδικότερα ο διπλανός μου ήταν ένας κύριος γύρω στα 50, με μια κοπέλα γύρω στα 30. Απόρρησα στην αρχή, «λέω μπράβο ο μπάρμπας, το τσίμπισε το γκομενάκι». Όταν πιάσαμε την κουβέντα στο ημίχρονο μου εξήγησε ότι παρακολουθεί παιχνίδια της Τσέλσι από την συγκεκριμένη θέση τα τελευταία 40 χρόνια! Όπως και οι 7 διπλανοί του!!! Όσο για την κοπέλα δίπλα του ήταν η κόρη του, την οποία και έβλεπα ότι πραγματικά γούσταρε το παιχνίδι, έβριζε και έκανε κρίσεις για το παιχνίδι!!!

Chelsea - ΆΡΗΣ (30 Σεπτεμβρίου 1970, τελικό αποτέλεσμα: 5-1)

Μάλιστα όταν του είπα ότι πρώτη φορά έρχομαι στο γήπεδο, με ρώτησε από πού κατάγομαι. Όταν έμαθε ότι είμαι Έλληνας, με ρώτησε ποια ομάδα υποστηρίζω. Όταν του είπα Άρης, μου λέει, γνωρίζω τον Άρη, «παίξαμε ένα παιχνίδι την περίοδο 1970-1971 με τον Άρη και ήταν από τα πρώτα παιχνίδια που πήγα στο γήπεδο, στην ηλικία 14!» Ο κύριος που καθόταν δίπλα του, άκουγε τι λέγαμε και μάλιστα θυμόταν και τους σκόρερς της ομάδας του (μας είχαν κερδίσει με 5-1). Μάλιστα μου έλεγε ότι είδε και το περυσινό παιχνίδι του Άρη με την Man. City…

Όταν του είπα ότι πήγα και σε άλλα γήπεδα του Λονδίνου, του τόνισα ότι πήγα και στο παιχνίδι της Τότεναμ με τον συμπολίτη. Αυτομάτως με ρώτησε: «και υποστήριζες Τότεναμ να φανταστώ, ε;», όταν του απάντησα καταφατικά, μου λέει: «Όλοι οι οπαδοί της Τσέλσι, υποστηρίζαμε πάοκ, επειδή συχαινόμαστε την Τότεναμ»...

Μπορεί λοιπόν να μην είναι πολύ φωνακλάδες ως οπαδοί, σαν τους αντίστοιχους της Millwall, ή της Tottenham, αλλά είναι πραγματικά ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο που χαίρεσαι να βλέπεις μπάλα, με πραγματικούς άγγλους ποδοσφαιρόφιλους.

Ανάμεσα στους οπαδούς των μπλε, εννοείται πως υπάρχουν και πολλοί ξένοι. Ειδικότερα όλοι οι Ρώσσοι της Αγγλίας υποστηρίζουν λόγω Αμπράμοβιτς Chelsea. Από εκεί και πέρα και πολλοί άλλοι Ινδοί κλπ, που είναι εύποροι και μπορούν και διαμένουν κοντά στην περιοχή του Τσέλσι... Πάντως σε γενικές γραμμές οι εντυπώσεις μου ήταν οι καλύτερες, έστω και αν έκανα 1 ώρα για να πάω, (μια και κάθομαι στην άλλη άκρη της πόλης – Ανατολικά)...  


Και κυπριακό πανό:

Για να ζεσταίνει λίγο η ατμόσφαιρα:

Στο εσωτερικό του σταδίου και πριν μπεις στην θύρα, το μέρος που μαζεύεται όλος ο κόσμος για να πιει την μπύρα του και να "τσιμπήσει" κάτι:

Kαι οι τιμές: