Κύριος ήρθε κύριος έφυγε ...αυτό μας έφαγε!

Πριν από πολύ καιρό σας είχα προτείνει να δείτε μια ταινία (The Damned United) σε ένα ποστ μου το οποίο μιλούσε για το καλύτερο προπονητή της Αγγλίας.

Ο Μπράιαν Κλαφ πέρα από ευφυέστατος κόουτς, ήτανε εγωιστής, πότης και αλαζόνας! Κάτι που θα ευχόμουν να ήταν και ο Κούπερ.

Ίσως τελικά αυτό να ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Αργεντινού κόουτς.





Ο Κλαφ μιλούσε πολύ. Χάρη σε αυτό το μειονέκτημα του (για πολλούς), εμείς σήμερα μαθαίνουμε (ή αν θέλετε υποψιαζόμαστε) τι γίνεται. Και αναγνωρίζουμε κάθε φορά ποιος έχει ειλικρινείς προθέσεις και όνειρα και ποιοι μας κοροϊδεύουν, όσο μπορούμε δηλαδή.

Θα σας δείξω δυο χαρακτηριστικά βίντεο από την ταινία για να δούμε πως ο Κλαφ έμεινε στην ιστορία.

   
Αναλαμβάνει την Ντέρμπι  η οποία για μια οκταετία ήταν «κολλημένη» στη δεύτερη κατηγορία (την τωρινή Τσάμπιονσιπ). Με «σκληρή» δουλειά, απέραντες καινοτομίες και σκάουτινγκ που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι τεχνικοί διευθυντές σήμερα, φτιάχνει μια σπουδαία ομάδα, που ανεβαίνει στην Πρέμιερ Λιγκ, κατακτά το πρωτάθλημα το 1972 και φτάνει μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!

Αυτά για όσους χάνονται στην μετάφραση των γεγονότων και προσπαθώντας να βρουν δύναμη να συνεχίσουν να στηρίζουν τον Αρη με λογοπαίγνια του τύπου "η ζωή συνεχίζεται" ή "Αρης είσαι" χάνουνε την ουσία και ξαναπέφτουν στα ίδια λάθη. Αγοράζουμε πολλούς παίκτες, αλλάζουμε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, πράγματά τα οποία συντηρούν ένα σύστημα των μάνατζερ, εφημερίδων και αδιάφορων φιλοχρήματων παικτών που σε κάποιο σημαντικό παιχνίδι του συλλόγου όπως ένας τελικός θα λακίσουν γιατί δεν τους ενδιαφέρει παρά μόνο το χρήμα.
       
Κάπως έτσι γυρίζουμε σελίδα στον Αρη αλλά αν κάποιος κοιτάξει λίγο στην ιστορία μας θα δει ότι μεγάλοι παίκτες και προπονητές κρύβονται πίσω από τα όποια μεγάλα επιτεύγματα έχουμε πετύχει και αυτοί μας λείπουν δυστυχώς...

Δεν κατάφερα να βάλω υπότιτλους  συγνώμη