Ο Τελικός στο Καυτατζόγλειο το 2008

...ή αλλιώς η μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Διότι δεν ξέρω αν θα ξαναυπάρξουν καλύτερες συνθήκες για εμάς σε έναν τελικό κυπέλλου. Η ομάδα ήταν καλή, είχε καλή φόρμα, ο προπονητής μας έμπειρος από τελικούς, ο αντίπαλος ήταν αδιάφορος κ χορτασμένος και ο αγώνας γινόταν στη Θεσσαλονίκη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Δυστυχώς, το λάθος όλων μας ήταν ότι πιστέψαμε ότι το κύπελλο το πήραμε πριν γίνει ο τελικός. Εκεί την πατήσαμε...

Η πορεία προς τον τελικό
Αυτή τη φορά θυμάμαι περισσότερα παιχνίδια από την πορεία προς τον τελικό. Θυμάμαι τα 2 δύσκολα ματς με την Ξάνθη και τη νίκη στο Χαριλάου με γκολ του Γιάχιτς. Τελικά αυτή την Ξάνθη την πετυχαίνουμε κάθε χρόνο στο κύπελλο!

Μετά ακολούθησαν οι αγώνες με τον Ατρόμητο ο οποίος όμως έπαιζε κ τη σωτηρία του στη Super League. Το 1ο ματς κρίθηκε στις καθυστερήσεις του αγώνα με ένα παλικαρίσιο πέναλτι που κέρδισε ο Αβραάμ (δεν ξέρω για σας αλλά μου λείπει ο Άβρααμ από την άμυνα μας).

Την εκτέλεση την ανέλαβε ο Κάλβο κ με μια ριψοκίνδυνη εκτέλεση αλά Πανένκα έκανε το 1-0. Έχω ξαναγράψει ότι το πέναλτι αυτό από το άγχος μου δεν το είδα στο γήπεδο. Είχα σκύψει το κεφάλι και το σήκωσα όταν άκουσα τους πανηγυρισμούς.

Το 2ο ματς στον Ατρόμητο αποδείχτηκε τυπική διαδικασία και κερδίσαμε 1-2 ή 1-3. Να σημειωθεί ότι αυτό ήταν κ το 1ο γκολ που είχαμε φάει στο κύπελλο μέχρι εκείνο το ματς.

Οι μέρες πριν τον Τελικό
Όλοι στην πόλη πιστέψαμε ότι το κύπελλο το είχαμε κατακτήσει. Η ομάδα έπαιζε καλά στα play off. Έδειχνε απίστευτη σταθερότητα ενώ ταυτόχρονα διατηρούσε αγωνιστικό ρυθμό. Θυμίζω ότι είχε ρίξει 4άρα στην Αεκ ενώ από την άλλη οι παίχτες του ολυμπιακού γυρνούσαν στα μπουζούκια μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και είχαν να παίξουν αγώνα 20 μέρες.

Μοιραία λοιπόν μας απονεμήθηκε  ο τίτλος του Φαβορί. Και αυτό ήταν το μεγάλο λάθος.

Η μέρα του Τελικού
Για όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη, η μέρα του Τελικού θα τους μείνει αξέχαστη. Κιτρίνισε πραγματικά η πόλη. Τα εισιτήρια ήταν πολύ λίγα για να καλύψουν τις ανάγκες των Αρειανών αλλά αυτό δεν μας πτόησε καθόλου. Κυριαρχούσε παντού το κίτρινο και τα συνθήματα των οπαδών του Άρη.

Εκείνη τη μέρα πρωτοακούστηκε κ το κορυφαίο σύνθημα κατά τη γνώμη μου, ο τρελογιατρός σε μία απίστευτη διασκευή σε τραγούδι των Offspring. Όποιος το σκέφτηκε αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια.

Σιγά σιγά έφτασε κ η ώρα του τελικού. Η ομάδα μπήκε στο ματς έτσι όπως δεν έπρεπε να μπει. Βγήκαν όλοι μπροστά ενθουσιασμένοι με την ιδέα του κυπέλλου. Ο Μπάγεβιτς δε μπόρεσε να τους συγκρατήσει.

Από την άλλη ο Ολυμπιακός μας περίμενε. Όλοι πίσω και προσεχτικές αντεπιθέσεις. Κάπως έτσι λοιπόν φάγαμε το 1ο γκολ. Στη συνέχεια η ομάδα προσπάθησε αλλά οι λίγες ευκαιρίες που έκανε (ειδικά μία του Χαβίτο) δεν βρήκαν στόχο.

Η ομάδα του Μπάγεβιτς είχε ένα μεγάλο πρόβλημα όλο το χρόνο. Δε μπορούσε να ανατρέψει σκορ. Όσες φορές έμενε πίσω στο σκορ, τελικά έχανε κ το παιχνίδι. Αυτό λοιπόν συνέβη κ στον τελικό. Κάπου στο 60 φάγαμε κ το 2ο γκολ από στημένη φάση αυτή τη φορά (από ένα ανύπαρκτο φάουλ κοντά στο κόρνερ). Ίσως καλύτερα που το ματς τελείωσε στο 60 κ είχαμε χρόνο όλοι να το συνειδητοποιήσουμε.

Το πάθημα να γίνει μάθημα
Καταλάβαμε 3 πράγματα από τον τελικό του 2008:

1. Κανένας δεν θα σου χαρίσει τίποτα, όλα πρέπει να τα κερδίσεις στον αγωνιστικό χώρο.
2. Η υπερβολική αισιοδοξία φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
3. Όσες ατυχίες κ αν έχουμε, ο Άρης θα βγαίνει πάντα πιο δυνατός.

Αυτό που ελπίζουμε όλοι οι Αρειανοί είναι το πάθημα του 2008 να γίνει μάθημα για το 2010.