Η κατάρα των τελικών.

Σε έναν τελικό στην έδρα του πρωταθλητή Ελλάδας καταφέραμε να παίξουμε στα ίσια τον πολύ ακριβότερο αντίπαλο μας αλλά για άλλη μία φορά φτάσαμε στην πηγή κ δεν ήπιαμε νερό.

Χάσαμε το κύπελλο από μια φάση, από ένα σουτ 10 μέτρα μακρυά από την μεγάλη περιοχή. Αν δεν σε θέλει η τύχη, δεν σε θέλει...


Διάβασα πολλές αναλύσεις κ κριτικές του αγώνα. Με λίγα λόγια είδαμε τα εξής:

Ο Άρης μπήκε πολύ δυνατά, πίεσε αλλά δεν έκανε γκολ. Στη συνέχεια το παιχνίδι ισορρόπησε. Στο β μέρος μπήκε ο ΠΑΟ δυνατά αλλά δεν έκανε γκολ κ σε μία ανύποπτη φάση σκόραρε από πολύ μακρυά. Ο Άρης δε μπόρεσε να ισοφαρίσει.

Ό,τι άλλο κ να πούμε είναι περιττό. Όποιος έβαζε πρώτος γκολ θα κέρδιζε. Η ποιοτική κ οικονομική διαφορά των 2 ομάδων δεν φάνηκε στο γήπεδο. ΟΚ μπήκε ένα σουτ αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Αν έμπαινε το σουτ του Νασούτι στο 1ο ημίχρονο θα κερδίζαμε εμείς. Δυστυχώς δεν μπήκε.

Από την αρχή ήμασταν το Outsider. Εγώ το συνειδητοποίησα αυτό όταν είδα τις αποδόσεις των μπουκ που έδιναν 1.60 στον ΠΑΟ να κερδίσει. Γι'αυτό κ ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά για την ήττα κ δεν με πήρε από κάτω.  Αλλά πίσω από εκεί που καθόμουν, ήταν ένας πατέρας με 2 κοριτσάκια. Μετά τη λήξη του αγώνα, τα κοριτσάκια έκλαιγαν με λυγμούς. Τότε χαλάστηκα. Είπα ρε γαμώτο ότι αυτός ο κόσμος δεν αξίζει τέτοια τύχη...

Αυτός ο κόσμος αξίζει τα πάντα κ θα τα αποχτήσει αργά ή γρήγορα...

Γι'αυτό σηκώνουμε το κεφάλι κ συνεχίζουμε, έχουμε περάσει πολύ πιο δύσκολα από έναν χαμένο τελικό.

Σκεφτείτε ότι όλοι αυτοί που χλευάζουν σήμερα, χθες έβλεπαν στην τηλεόραση τον Άρη κ όχι την ομάδα τους. Μέσα τους παρακαλούσαν να ήταν αυτοί στη θέση μας. Και αυτό συνέβη 4 φορές τα τελευταία 8 χρόνια κ θα ακολουθήσουν κ άλλες.

Αδέρφια βάλτε το καλά στο μυαλό σας:

Τα καλύτερα έρχονται...