Ευχαριστώ, δεν θα πάρω

Έτσι, κοιμηθήκαμε χθες το βράδυ με ρεπορτάζ ότι ο ΆΡΗΣ πιθανότατα θα αγωνιστεί και πάλι στη Γ' εθνική, και ξυπνήσαμε με την επιβεβαίωση της είδησης, ότι το μοιραίο συνέβη.

Και κάπου εδώ παρακάτω θα δείτε την ιστορία και την εξομολόγηση ενός 16χρονου Αρειανού που ζει με κομμένη την ανάσα τις τελευταίες ημέρες και χθες δεν μπόρεσε να κοιμηθεί πάνω από 2 ώρες λόγω του ΆΡΗ. Ο λόγος για τον συντάκτη του κειμένου.




Όπως κάποιοι θα ξέρετε, μεγάλωσα σε μία οικογένεια παοκοκρατούμενη. Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου ήταν παοκτσήδες και δεν είχα πολλά περιθώρια για την επιλογή της ομάδας. Κι όμως, στα 6 μου χρόνια, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα, με κέρδισε ο Άρης. Όχι για κάποια σπουδαία νίκη ή τίτλο (που τέτοια τύχη..), αλλά γενικότερα η ιδέα.

Έτσι, έκτοτε άρχισα να δένομαι όλο και περισσότερο με την ιδέα του ΆΡΗ φτάνοντας σε σημείο στην έκτη δημοτικού να είμαι καμμένος. Γήπεδο συνέχεια (να 'ναι καλά ο θείος με τον ξάδερφο), ενημέρωση, συζητήσεις με συμμαθητές και φίλους, ή ακόμα και με μεγάλους ανθρώπους για την ομάδα.

Στην έκτη δημοτικού έζησα και την μία και μοναδική μεγάλη στιγμή του ΆΡΗ όσο ζω, την οποία θυμάμαι καλά, και δεν ήταν άλλη από την ιστορική πορεία στην Ευρώπη. Κάπου εκεί άρχισα να κάνω πολύ μεγάλα όνειρα για τον ΆΡΗ, θέτοντας ακόμα και στόχο ζωής (μικρός και ανώριμος βέβαια τότε), έστω και αν δεν είναι στο χέρι μου, να ζήσω τίτλο με αυτή την ομάδα.

Χαρακτηριστικό το ότι μόλις στα 13 μου ξεκίνησα να αρθρογραφώ στο παρόν blog, τη στιγμή που οι άλλοι συντάκτες (RedDragon, Jim, VardAris), ήταν το λιγότερο 25. Άκουσα πολλά θετικά σχόλια για τα άρθρα μου, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. 

Τη μετέπειτα παράλληλη πορεία μου στο blog με την πορεία του ΆΡΗ την ξέρετε. Χρέη, παραλίγο υποβιβασμός, υποβιβασμός, Γ' εθνική, μη αγωνιστική άνοδος. Και φτάνουμε το φετινό καλοκαίρι να μην ξέρουμε πού θα παίξουμε. Εγώ ήμουν σίγουρος ότι ο ΆΡΗΣ θα παίξει στη Γ' εθνική ξανά. Και ο λόγος που το πίστευα αποδεικνύει το πού θέλω να καταλήξω στο άρθρο.

Ο λόγος, λοιπόν, που ήξερα σίγουρα ότι ο ΆΡΗΣ δεν θα δικαιωθεί, ήταν ότι αυτή η ομάδα, από τα 12 και μετά, δε μου 'χει χαρίσει ΚΑΜΙΑ χαρά. Καμία όμορφη στιγμή. Όποτε ήταν να κριθεί κάτι σημαντικό, κάτι πήγαινε στραβά. Γιατί να γίνει η εξαίρεση φέτος; Καταλαβαίνετε πόσο άρρωστη είναι η κατάσταση;

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι μία πολύ σημαντική ιδέα στη ζωή μου, ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο, όπως ο ΆΡΗΣ, πληγώθηκε και προδόθηκε πολύ σκληρά. Είμαι στην αρχή μόλις τις πιο παραγωγικής οπαδικής ηλικίας (15-30) και για κάθε μία χαρά έχω 100 λύπες. Τι να το κάνω αυτό;

Εγώ θέλω να υποστηρίζω την ομάδα μου για να ξεχνάω τα προβλήματά μου. Να μου δίνει μία χαρά έστω μία Κυριακή τη βδομάδα. Να έχω μία ιδέα, να πάω στο γήπεδο να φωνάζω συνθήματα και να πανηγυρίζω γκολ, ή να τη βλέπω με αγωνία από την TV.

Αυτό δεν συμβαίνει με τον ΆΡΗ. Αυτή η ομάδα πλέον είναι ένα επιπλέον βάσανο στην ήδη δύσκολη ζωή μου (όπως και όλων μας φυσικά). Δε μου προσφέρει κάτι. Και είμαι 16 χρονών, σε μία ηλικία που μπορεί κάποιοι να έζησαν τίτλους και μεγαλειώδης πορείες, εγώ ζω 2 συνεχόμενες χρονιές Γ' εθνική.

Δε με νοιάζει πλέον αν θα αλλάξει κάτι. Αυτό που ξέρω είναι ότι από το να χάνω χρόνια από τη ζωή μου, σε μία τόσο ωραία ηλικία όπως αυτή που βρίσκομαι, για μία ομάδα, δεν αξίζει. Προτιμώ να είμαι αδιάφορος.

Ο ΆΡΗΣ, λοιπόν, απο 'δω και πέρα, για μένα δεν θα 'ναι τίποτα άλλο από μία μακρινή ιδέα. Ευχαριστώ πολύ κύριοι, αλλά αυτή την ιδέα δε τη θέλω. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!


Υ.Γ. Αυτό είναι και το τελευταίο μου άρθρο στο blog. Το λέω με πολύ μεγάλη στεναχώρια γιατί και το blog ήταν τρόπος έκφρασης της ιδέας του ΆΡΗ για εμένα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τα παιδιά που μου έδωσαν την ευκαιρία να αρθρογραφήσω εδώ, όσους συνεργάστηκα, αλλά και όλους τους φίλους αναγνώστες που είχαμε όμορφες κουβέντες, συμφωνόντας ή διαφωνόντας. Εννοείται ότι δεν θα με χάσετε, αφού θα είμαι ενεργός στο τσατ δίπλα, αλλά τα άρθρα τέλος. Και πάλι ευχαριστώ σε όσα παιδιά με βοήθησαν εδώ, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι, δε θέλω να πω ονόματα γιατί μπορεί να ξεχάσω κάποιον. Είναι πολύ δύσκολη στιγμή και απόφαση αυτή για εμένα, αλλά είναι οριστική. Γεια και χαρά, και κουράγιο στον πληγωμένο λαό του ΆΡΗ.