Νορβηγικό πρότυπο!!!

Ακόμα αναρωτιέμαι αν ο Άρης έχασε στην Νορβηγία γιατί σαν ομάδα απλά δεν μπορούσε ή γιατί ήταν ένα παιχνίδι που απλώς ήρθε η ήττα;

Ο Κουπερ είπε κάτι μαγικό "μου αρέσει να εξιτάρω τις ικανότητες του αντίπαλου" και ότι η οπισθοχώρηση της ομάδας του Άρη ήταν ένα αποτέλεσμα της πίεσης και της ποιότητας του αντίπαλου!


Η Ροζεvμπορκ δεν είναι μια ομάδα που αναζητεί κάθε καλοκαίρι 10 με 11 παίκτες για να φτιάξει ομάδα. Αντιθέτως είναι μια ομάδα που κάθε χρόνο ψάχνει να βρει πιο στυλ ποδοσφαίρου αρέσκεται να παίζει και προσπαθεί να το παίξει όσο καλύτερα γίνεται.

Και αυτή όπως και ο Άγιαξ δεν στηρίζονται πολύ στην άμυνα τους γιατί με το καιρό έχουν καταλάβει πως αυτή δεν κερδίζει σε μεγάλα επίπεδα έτσι δίνουν μεγάλη προσοχή στο πως θα δημιουργήσουν φάσεις και θα φτιάξουν γκολ που είναι και η ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Ο Εργοτελης  στο Κλεάνθης  Βικελιδης  κατέβηκε με 4-3-3 και έψαξε το γκολ. Μόνο που ο τρόπος που το έψαξε ήταν περισσότερο αμυντικός, κοιτούσε δηλαδή πώς να μην φάει γκολ και μετά να βάλει γιατί πολύ απλά παίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η Ροζεvμπορκ έπαιξε και αυτή με 4-3-3 αλλά κοιτούσε πώς να βάλει γκολ περισσότερο από να φάει. Δεν κατάλαβα βλέποντας τον αγώνα πότε άρχισε η αντεπίθεση των Νορβηγών μέχρι που άρχισα να μετρώ χαμένες ευκαιρίες στην εστία του Άρη. Έβλεπα τους Νορβηγούς να τρέχουν σε όλο το γήπεδο και να μην είναι στατικοί. Να παίζουν με τη μία την μπάλα χωρίς πολύ σκέψη. Δεν αναζητούσαν μόνο τον Κοκε και τον αντίστοιχο Ρουιζ αλλά όλοι μπορούσαν να σου κάνουν την ζημία.

Στην άμυνα βέβαια ήταν εκτεθειμένοι αλλά αυτό τους προβλημάτιζε λιγότερο από το να βάλουν ένα γκολ.

Σε αντίθεση με τον Άρη που τώρα μαθαίνει να παίζει ομαδικά και να ψάχνει το γκολ με κάποιο σχέδιο. Ήταν φανερό στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, πως μας έλειπε η γνώση του ποδοσφαίρου να αντεπεξέλθουμε στο ένα 1-1 του αγώνα. Ακόμα περισσότερο στο 2-1, να παίξουμε επιθετικά, να πιέσουμε τον αντίπαλο και να βρούμε ένα γκολ.

Γιατί να μας λείπει λοιπόν η γνώση ενός ποδοσφαίρου που βάζει γκολ; γιατί πολύ απλά, πιστεύω πως ο τρόπος με τον οποίο παίζουμε στο Ελληνικό πρωτάθλημα είναι πολύ πίσω από τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο στα υπόλοιπα πρωταθλήματα του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Γερμάνια τα τελευταία χρόνια αποτελέσματα όπως 4-1 ή 5-0 έρχονται συχνά. Το ίδιο συμβαίνει και στην Γαλλία ακόμα και στην Ιταλία.

Για αυτό και έχουν και καλύτερες ομάδες και καλύτερα πρωταθλήματα. Γιατί ψάχνουν τους τρόπους να βελτιωθούν, δουλεύουν αρκετά με μικρούς παίκτες και βρίσκονται σε μια διαρκή εξέλιξη. Άλλοι περισσότερο (Ισπανοί, Άγγλοι) και άλλοι λιγότερο (Γερμανοί, Νορβηγοί, Γάλλοι κ.α.).

Αυτά πρωτίστως πρέπει να μας διδάσκουν οι ευρωπαϊκοί αγώνες και να τα αναζητούμε και στο ελληνικό πρωτάθλημα και όχι απλά τη νίκη απέναντι σε μια κακή ομάδα όπως ο Εργοτελης.