Άρης - Λεβαδειακός: 2-1... Οοοουυυυφφφφ!!!

Σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελα να είμαι φίλαθλος του Λεβαδειακού σήμερα... Το λιγότερο πρέπει να έφυγαν με καρδιακά επεισόδια και καρδιακές προσβολές στο τέλος (όσοι από αυτούς άντεξαν).

Η καλύτερη εμφάνιση της ομάδας από την αρχή της χρονιάς. Νομίζω ότι ήμασταν ακόμη καλύτεροι και από το ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό. Οδηγός για ένα ακόμη παιχνίδι (μετά την πολύ καλή του εμφάνιση με Δόξα), ο Νέρι Καστίγιο.  


Η ομάδα ήταν άτυχη, καθώς δέχθηκε γκολ από τα αποδυτήρια. Δεν απειλήθηκε στη συνέχεια ούτε μια φορά, πίεσε πολύ για να ανατρέψει το εις βάρος της άδικο σκορ και τελικά λυτρώθηκε στο 87΄ σε φάση διαρκείας και πάλι με τον Καστίγιο. 
Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει, και μάλλον αυτό το ρητό το ασπάζεται και ο Μανουέλ Μασάδο που κατέβασε στον αγωνιστικό χώρο σχεδόν τους ίδιους 11 που είχε παρατάξει με την Δόξα. Η μόνη διαφορά ο Λαζαρίδης αντί του Ντίκο.


11άδα Άρη (4-2-3-1)
Βελλίδης - Κασναφέρης, Σανκαρέ, Λαζαρίδης, Μίσελ - Φατί, Καπετάνος - Νέτο, Ούμπιδες, Ακόστα - Καστίγιο.

Ξεκινήσαμε δηλαδή με ένα πολύ επιθετικογενές 4-2-3-1, καθώς ο μοναδικός καθαρόαιμος κόφτης (λέμε τώρα) ήταν ο Φατί, καθώς δεν είναι η φυσική θέση του Καπετάνου εκεί. Το καλό είναι ότι με τη συμμετοχή του Ακόστα η ομάδα επιτίθεται σωστά και από αριστερά, και όχι μονόπατα όπως παλαιότερα από δεξιά.

Ψυχρολουσία στο ξεκίνημα
Στο πρώτο 5λεπτο καταφέραμε να δεχθούμε γκολ. Και τι γκολ, για highlight, κλασσικά από τον Σουμπίνιο. Ντρίπλαρε δύο παίκτες μας (Κασναφέρης - Φατί), ξεμαρκαρίστηκε και εξαπέλυσε έναν κεραυνό. Δεν μπορώ να πω αν στο γκολ έχει ευθύνη και ο Βελλίδης.

Επιθετικός μονόλογος από εκεί και έπειτα
Φάνηκε ότι η ομάδα τρακαρίστηκε. Για κάποια λεπτά δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε καλά την μπάλα, κάναμε πολλά γεμίσματα από Λαζαρίδη και Σανκαρέ, τα οποία έκοβαν εύκολα οι αντίπαλοι αμυντικοί. Αλλά από ένα σημείο και έπειτα, βελτιωθήκαμε πολύ, πιέσαμε και από αριστερά (με Ακόστα) και από δεξιά (με Νέτο), διπλάσιες επιτυχημένες πάσες από τον Λεβαδειακό, κατοχή 60%, ενώ τα κόρνερ ήταν 11-0. Παρόλα αυτά ο Ούμπιδες δεν είχε καλές εκτελέσεις και δεν καταφέραμε να απειλήσουμε πολύ από τα στημένα.

2ο Ημίχρονο
Το καλύτερο ημίχρονο που είχαμε ποτέ μέχρι τώρα τη φετινή αγωνιστική περίοδο. Σε αυτό βέβαια συνετέλεσαν και αρκετοί παράγοντες.
1) Καλή ψυχολογία της ομάδας ειδικά μετά το 1-1.
2) Ο αντίπαλος. Κλασσική ομάδα Παράσχου. Ομαδική άμυνα και άγιος ο Θεός.
3) Το γεγονός ότι ο Λεβαδειακός παίζει συνεχώς Τετάρτη - Κυριακή. Λογικό είναι οι παίκτες του μένουν από δυνάμεις στο δεύτερο ημίχρονο.
4) Η είσοδος του Τριανταφυλλάκου. Πραγματικά το παλικαράκι βοήθησε πολύ. Συνδυάστηκε πολύ ωραία με τον Καστίγιο σε αρκετές περιπτώσεις.

Η είσοδος του Τριανταφυλλάκου (στη θέση του Καπετάνου), ήταν μια κίνηση με πολύ ρίσκο καθώς έμενε η ομάδα με ένα καθαρόαιμο αμυντικό χαφ. Δόθηκε όμως ταυτόχρονη οδηγία να ανεβαίνει πιο ψηλά η άμυνα, ειδικά ο Σανκαρέ και να καλύπτει τις όποιες τρύπες δημιουργούσε η απουσία του δεύτερου χαφ.

Στο γεγονός ότι η ομάδα λειτούργησε πολύ καλά και δεν δέχθηκε αντεπιθέσεις από τον αντίπαλο, συνετέλεσε και η πολύ καλή ατομική επίδοση του Ακόστα. Γυρνούσε πίσω, έτρεξε πολύ και έκοψε πολλές φορές τους αντίπαλους χαφ που έβγαιναν στην αντεπίθεση.

Τελικά η λύτρωση ήρθε δύο φορές από τον Καστίγιο. 
Αρχικά από μια φάση που κυνήγησε ο ίδιος και πρόλαβε τον Κυριακίδη που σήμερα ήταν σχεδόν αλάνθαστος. Κατάφερε πρόλαβε αμυντικό και πέρασε την μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα με πολύ όμορφο τρόπο.

Το δεύτερο γκολ προήλθε μετά από φάση διαρκείας, πλάσαρε ο Καστίγιο αρχικά, στη συνέχεια ο Ακόστα και ξανά ο Καστίγιο για να πετύχει τελικά το 2-1.

Σημαντικό το γεγονός ότι ο Καστίγιο έπαιζε με πρόβλημα από το 70' και μετά. Σίγουρα θα είναι μέσα στους υποψήφιους για MVP της αγωνιστικής.  

Αξίζουν ένα μπράβο σήμερα οι ποδοσφαιριστές του Άρη.
Είχαμε να δούμε τέτοιο πάθος από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Σε άλλα παιχνίδια που μέναμε πίσω στο σκορ και τελείωνε το ημίχρονο, ήξερες ότι δεν πρόκειται να γυρίσει με τίποτα. Σήμερα, η εμφάνιση ήταν τέτοια που σε γέμιζε με αισιοδοξία. Το πίστευες, παρόλο που τελείωνε ο χρόνος, και παρά την ατυχία (δοκάρι).

Ένα μπράβο και στον Μασάδο
Επιτέλους οι παίκτες μας έχουν ρόλους στον αγωνιστικό χώρο. Επιτέλους έχουμε καθαρό αριστερό χαφ. Επιτέλους παίζουμε με 3 χαφ στο κέντρο, αφού ο Ούμπιδες βοηθάει πολύ και αμυντικά. Επιτέλους δείχνει πολύ καλό πρόσωπο ο Καστίγιο, μερίδιο στη μεταμόρφωσή του σίγουρα έχει και ο προπονητής που τον έχει ηρεμήσει, του έχει δώσει τον ρόλο του επιθετικού, δεν του ζητάει να μαρκάρει και να γυρίζει πίσω. Δίνει ευκαιρίες και σε μικρούς, όπως σήμερα στον Τριανταφυλλάκο, αν και λίγο μας τα χάλασε με την αλλαγή στην αλλαγή. Αλλά πρέπει να καταλάβουν οι παίκτες ότι προπονητής είναι ό,τι γουστάρει θα κάνει. Θα δέχονται την γνώμη του αδιαμαρτύρητα. Προς τιμήν του σήμερα ο Τριανταφυλλάκος δεν αντέδρασε.

Το σημαντικό δεν είναι ότι κερδίσαμε τον Λεβαδειακό. Το σημαντικό είναι ότι η ομάδα δείχνει να μπορεί να "κλωτσήσει το τόπι". Επιτέλους κάνει ευκαιρίες, έστω και αν πολλές από αυτές τις χάνει, έχει κατοχή μπάλας, έχει πολλές εύστοχες πάσες, ενώ δείχνει να ανεβαίνει και σε φυσική κατάσταση. Συνεχίζουμε και ό,τι γίνει...