Το σημερινό ποστ μπορεί να θεωρηθεί και αναδρομικό μια και ξεκίνησε να "γράφεται" μετά το ματς με τον ολυμπιακό (59-64) στις 17 Μαρτίου!
Τότε που έφυγα έξω φρενών από το γήπεδο με τη διαχείριση του Μίνιτς στο τελευταίο δεκάλεπτο όταν και χάσαμε το προβάδισμα, τη συγκέντρωσή μας και τελικά το παιχνίδι. Το προβάδισμα χάθηκε όταν φάγαμε 3 συνεχόμενα καλάθια "απόντος" του Χαρίση, αφού ο άνθρωπος στα 36 του πήγε να σκάσει και πολύ κακώς ο κόουτς επέμενε σ'αυτόν (χαρακτηριστική η φάση που από την κούραση δεν είχε κουράγιο ούτε να σηκώσει τα χέρια του για να κάνει πως διεκδικεί το ριμπάουντ λίγο πριν τον κάνει αλλαγή). Τη συγκέντρωση όταν στο ίδιο διάστημα ο (πρώην πλέον) καλύτερος παίκτης μας -Αθηναίου- έμεινε από ανάσες αλλά συνέχιζε να πρέπει να τρέχει πάνω-κάτω, να οργανώνει το παιχνίδι όλης της ομάδας και να έχει και το μυαλό να πάρει τη σωστή απόφαση όταν το σώμα του φώναζε ως την κερκίδα ότι δεν θα το κάνει. Πιο πολύ απ' όλα όμως με ενόχλησε η νοοτροπία του "σιγά μωρέ, χαμένο παιχνίδι ήταν έτσι κι αλλιώς.." την οποία δε θέλω ποτέ να ξαναδώ στον ΑΡΗ όποιος και να είναι ο αντίπαλος. Και μιλάμε για έναν αντίπαλο όντως καλύτερο αλλά με σημαντικές απουσίες, σε κακή κατάσταση και με το παιχνίδι στρωμένο με εμάς να έχουμε το πάνω χέρι. Δε μπορώ να χωνέψω τον ΑΡΗ να μην παίζει για τη νίκη σε όλα τα ματς, πόσω μάλλον σε εκείνα που αυτή φαίνεται να έρχεται, αλλά να συμβιβάζεται με μια αξιοπρεπή προσπάθεια. Έτσι δε χτίζεται νοοτροπία νικητή στους παίκτες που υπολογίζονται για να στελεχώσουν την ομάδα.