Πειθαρχικά παραπτώματα...

Σήμερα είχαμε την πρώτη από τις πολλές μάχες που θα δώσει η φετινή ομάδα του Άρη για τη σωτηρία της. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μην ήταν επιτυχές, αλλά τουλάχιστον η ομάδα ικανοποίησε τον κόσμο με την αγωνιστικότητά της, (από ότι λένε οι περισσότεροι). Αυτό που εν μέρει επισκίασε το ματς και έγινε μεγάλο θέμα και στη συνέντευξη τύπου ήταν το πειθαρχικό παράπτωμα στο οποίο υπέπεσαν οι Βελλίδης και Παπαστεριανός. 

Πραγματικά όποιος άκουσε ραδιόφωνο σήμερα το βράδυ, θα κατάλαβε ότι ο κόσμος είναι μοιρασμένος. Άλλοι είναι υπέρ του προπονητή και άλλοι τον κατακεραυνώνουν, καθώς υποστηρίζουν ότι έχει ξεφύγει η κατάσταση, μια και "σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση". Να θυμίσω ότι έχουν προηγηθεί τα πειθαρχικά παραπτώματα των Κασναφέρη, Οικονομόπουλου, Κατίδη και τώρα του Βελλίδη με τον Παπαστεριανό. 

Η αλήθεια πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση. Το ίδιο προσωπικά θεωρώ ότι συμβαίνει και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και εξηγούμαι: 

Θεωρώ ότι έχει δίκιο ο Κατσαβάκης. Από την στιγμή που ζητάει από τον Παπαστεριανό να παίξει αριστερό μπακ, αυτός πρέπει να μπει και να παίξει. Λύση ανάγκης είναι δε λέω, όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι η φυσική του θέση, αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο να μην θέλει να παίξει ο παίκτης. Το αν δεν αποδώσει αυτό θα φανεί μέσα στο παιχνίδι. Αλλά δεν ήταν κάτι παράλογο. Στο κάτω - κάτω έχει αγωνιστεί και πέρυσι ως δεξί μπακ, ίδια θέση είναι με ανάποδο πόδι. Συν το γεγονός ότι σου δείχνει ρε Παπαστεριανέ ο προπονητής ότι εκτιμάει τις δυνατότητές σου, για αυτό και σου δίνει αυτόν τον ρόλο. 

Δηλαδή ο Μιραλάς πέρυσι πως έπαιζε όλη την χρονιά αριστερό χαφ? Και αυτός ήταν προφανές ότι δεν ήθελε, αλλά εκεί θεωρούσε ο προπονητής ότι τον χρειάζεται, εκεί έπαιζε... Και γκρίνιαζε, αλλά δε δημιούργησε ποτέ κάποιο θέμα στα αποδυτήρια. Και μιλάμε για τον Μιραλάς, που τελικά αυτόν τον αγόρασε η Έβερτον, δε μιλάμε για τον Κατίδη που κατέληξε στην Κούλα (ήθελες και Έβερτον τρομάρα σου). 

Και ας δώσω και ένα παράδειγμα:

Ο προπονητής έχει ένα παρόμοιο ρόλο με αυτόν του Λοχαγού στον στρατό. Δηλαδή παίρνει τις αποφάσεις έστω και αν πολλές από αυτές μπορεί να μην αρέσουν στους φαντάρους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο φαντάρος θα ξεσηκωθεί και θα κάνει ό,τι θεωρεί εκείνος σωστό. Και αν ξεσηκωθεί για αυτό υπάρχει και η φυλακή, για να τον συνετίσει. Αντίστοιχα και στις ομάδες υπάρχουν οι εσωτερικοί κανονισμοί για τους ποδοσφαιριστές και τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούν. 

Όποιος έχει πάει στρατό, μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Πρέπει να υπάρχει πειθαρχία. Αν αυτή χαθεί, τότε ο Λοχαγός - Προπονητής έχει χάσει το παιχνίδι. 

Το μοναδικό ελαφρυντικό που βρίσκω για τους παίκτες του Άρη είναι ότι ζουν μια πρωτοφανής κατάσταση άγχους, καθώς καταλαβαίνουν ότι είναι ορατός ο κίνδυνος υποβιβασμού, ενώ υπάρχει η πίεση από τον κόσμο, ενώ τα οικονομικά προβλήματα παραμένουν άλυτα... Γιατί κατά τα άλλα, η στάση τους είναι απαράδεκτη. 

Δυστυχώς οι ποδοσφαιριστές είναι καλομαθημένα παιδιά. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στον ιδιωτικό τομέα για να καταλάβουν κάποια απλά πράγματα. Πέστε μου, αν κανεις μπορεί να πάει και να μαλώσει αύριο με τον διευθυντή του, χωρίς να έχει επιπτώσεις στη δουλεία του...

Το λάθος του Κατσαβάκη (κατά την γνώμη μου):

Το γεγονός ότι δημοσιοποίησε την όλη κατάσταση και έδωσε περισσότερη έκταση από ότι θα έπρεπε. Προσωπικά θεωρώ ότι ένας σωστός προπονητής δε δίνει στοιχεία στον τύπο για ό,τι συμβαίνει στα αποδυτήρια της ομάδας, όσο και αν πιέζουν οι δημοσιογράφοι. Θα έπρεπε το όλο θέμα να μείνει μεταξύ διοίκησης - προπονητή - παικτών και εκεί να λυθεί. 

Απαγορεύεται να βγαίνεις και να λες ότι ο τάδε ποδοσφαιριστής "το χόντρυνε πολύ το παιχνίδι, μαγκίτσες κλπ στην άκρη". Εγώ λέω ότι αύριο θα τα βρει ο παίκτης με τον προπονητή και τη διοίκηση. Τι θα κάνεις ως προπονητής? Πώς θα μαζέψεις όλα αυτά που είπες? Το κακό είναι ότι τα λόγια μένουν...

Θα χρησιμοποιήσω μια φράση που χρησιμοποιεί ο Αναστασιάδης: "Ας τους φωτίσει όλους ο Θεός για να βρουν μια λύση για το καλό της ομάδας"! Ειδικά στη φετινή ομάδα εγωϊσμοί και μικρότητες δε χωρούν. Η ομάδα τους χρειάζεται όλους...