Χανόμαστε ή μας χάνουν ; ; ;

Καλησπέρα και καλό μήνα σε όλους. Περίπου δύο εβδομάδες έχω να γράψω. Μα ακόμη και σήμερα που αποφάσισα να ετοιμάσω ένα άρθρο, δεν είναι επειδή θα γράψω για ΆΡΗ ή για Ποδόσφαιρο γενικότερα. Θα είναι περισσότερο κοινωνικό το θέμα. Το πρωί λοιπόν, πριν λίγη ώρα διάβασα σε γνωστό σάϊτ, ότι ο αθλητής του κανόε καγιάκ σλάλομ, Σιδέρης Τασιάδης, βγήκε Αργυρός Ολυμπιονίκης. Οι γονείς του αθλητή είναι Έλληνες και από τα 5 έως τα 10 του χρόνια έζησε στην Ελλάδα.

Αυτό που έκανε εντύπωση ήταν τα λόγια του. Ότι θα κρατήσει μόνο την γερμανική σημαία, ότι η Ελλάδα δεν του πρόσφερε τίποτα, δεν βοήθησε την οικογένεια του, ότι νοιώθει Γερμανός και στο τέλος όταν αναφέρθηκε στα προβλήματα της Ελλάδας χρησιμοποίησε δεύτερο πληθυντικό, λέγοντας «εύχομαι να τα ξεπεράσετε». 

Φυσικά, τα λόγια του αθλητή αποτελούν «τροφή για σκέψη». Αν το θέμα, το δει κάποιος με βάση τα ιδανικά και την αγάπη για την πατρίδα θα βγάλει αρνητικά συμπεράσματα για τον Σιδέρη. Κάποιοι θα σκεφτούν, ότι οι προγονοί σου οι Έλληνες σκοτώθηκαν από γερμανούς, πολέμησαν κόντρα σε γερμανούς, ότι η Ελλάδα ακόμη και τώρα πρέπει να βαδίσει στα βήματα των γερμανών κλπ κλπ . . .

Από την άλλη πλευρά, αν το θέμα το δει κάποιος με την ψυχρή «λογική» της εποχής μας, θα σκεφτεί «να αγιάσει το στόμα σου παλικάρι μου». Θα σκεφτεί ότι στην Ελλάδα την πληρώνει πάντα ο κοσμάκης, αυτός είναι που ταλαιπωρείται από ανεργία, από έλλειψη ασφάλειας, από βαριές φορολογίες, ότι το κράτος έχει γραμμένο τον πολίτη και τον «φλομώνει» στον φόρο κλπ κλπ . . .

Γι’ αυτό και γράφω ότι οι δηλώσεις του αθλητή είναι «τροφή για σκέψη». Αυτός είχε την ευκαιρία του, να αναδείξει το ταλέντο του, να δουλέψει, να προωθηθεί, να προσεχτεί. Και όλα αυτά στην συγκεκριμένη χώρα. Σκεφτείτε αυτούς που μένουν εδώ, στην Ελλάδα. Ή άνεργοι θα είναι ή με κομμένους μισθούς και αυξημένες φορολογίες ή χωρίς ευκαιρίες σε ένα περιβάλλον που για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι το κάτι άλλο . . .

Σίγουρα και μακριά να πάς σε άλλη χώρα, έχεις μνημονικό από την χώρα σου, την πόλη σου, το χωριό σου, το νησί σου τέλος πάντων. Τους φίλους σου κλπ. Ούτε η χώρα σου, όμως σε βοηθάει να ζεις (άνεργο σε έχει και χωρίς ευκαιρία), ούτε η πόλη σου, ούτε οι φίλοι σου, ούτε κανείς. Από την συμπεριφορά όλων των αρμόδιων και υπεύθυνων, αλλά ακόμα και από των απλών συνανθρώπων μας εισπράττουμε καθημερινά το "o σώζων εαυτόν σωθείτω". 

Και εδώ έρχεται το δίλλημα που έβαλα και στον τίτλο του άρθρου. Χανόμαστε ή μας χάνουν ; ; ; Φεύγουμε και ρίχνουμε «μαύρη πέτρα» πίσω μας ή μας οδηγούν οι υπεύθυνοι σ’ αυτό το σημείο ; ; ; Είναι αχάριστοι και υπερόπτες όσοι φεύγουν έξω πετυχαίνουν και δεν θέλουν να πατήσουν το πόδι τους ξανά στην Ελλάδα ή είναι αχάριστοι και κοντόφθαλμοι όσοι δεν μας έδωσαν τα εφόδια να παραμείνουμε στην χώρα μας ; ; ;

Τι λέτε εσείς για αυτά ; ; ; Προς θεού . . . Δεν το πάω στην Πολιτική, το θέμα. Άσχετα, αν οδηγείται εκεί έπειτα από ένα σημείο. Ανέλυσα το θέμα, παραπάνω. Μερικοί πιστεύουν «για την Ελλάδα μας», μερικοί πιστεύουν πως θα δουν άσπρη μέρα αν φύγουν . . .

Εσείς τι θα κάνατε, τι θα πράττατε, πως θα βλέπατε το θέμα με βάση τα δεδομένα ; ; ;

Και όπως συνηθίζω σε κάθε θέμα που θέτω και σας διχάζω, θα δώσω πρώτος την δική μου απάντηση. Την δική μου άποψη. 

Μετά χαράς, θα έφευγα στο εξωτερικό, ακόμα και σε άλλη ήπειρο, αρκεί να είχα μια εργασία που να με εξασφαλίζει. Δηλαδή, αν μου έλεγαν κάποιοι συγγενείς μου στο εξωτερικό, ότι από Σεπτέμβριο θα δουλεύω εκεί και θα είμαι καλά, θα έφευγα. Και θα αργούσα να γυρνούσα αν ήμουν καλά. Μπορεί να μην ερχόμουν και καθόλου. Θρησκεία δεν θα άλλαζα. Θα εκτιμούσα τους εκεί ανθρώπους αν μου φερόταν καλά, όπως και το κράτος που θα μου έδινε ευκαιρία. Και φυσικά θα σκεφτόμουν αρνητικά πράγματα για όλους όσους οδήγησαν την Ελλάδα στο σημείο αυτό. 

Καλώς ή κακώς η Ελλάδα είναι από τις ομορφότερες χώρες. Παράδεισος όπως λένε πολλοί που πήγαν στο εξωτερικό για καιρό. Δυστυχώς, δεν είχε τους διαχειριστές για να ευημερήσει διαχρονικά. Με αποτέλεσμα, να υποφέρει ο απλός πολίτης και να θέλει να φύγει και να ρίξει μαύρη πέτρα . . .