Ο Άρης επικράτησε
με 2-0 του Λεβαδειακού, παίζοντας κατά διαστήματα καλό ποδόσφαιρο σε ένα
κατάμεστο Κλεάνθης Βικελίδης. Ατομικά αλλά και τακτικά ανώτερη η ομάδα μας, περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τους παίκτες κλειδιά των φιλοξενούμενων και έφτασε δίκαια στην νίκη. Προβλημάτησε ωστόσο η χαλαρότητα μετά την επίτευξη του δέυτερου γκολ...
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε κυρίως με το τακτικό κομμάτι του παιχνιδιού.
Οι ενδεκάδες ήταν οι αναμενόμενες και για τις δύο ομάδες, χωρίς εκπλήξεις.
Όσοι διάβασαν και το χθεσινό preview και πήγαν 'διαβασμένοι' στο γήπεδο, θα παρατήρησαν ότι μερικά από τα παρακάτω έγιναν ακριβώς όπως τα περιμέναμε:
1) Η δεξιά πλευρά της επίθεσης του Άρη με τον Γκάμα (αρχικά) και Γκαρσία (αργότερα)
όχι μόνο ‘χόρεψε’ τον αριστερό μπάκ Ντιόγκο ,
αλλά ανάγκασε τον Μάντζιο να τον κάνει αλλαγή (!!!) πριν το 60΄. Η μετατόπιση του Μητρόπουλου
ως αριστερού αμυντικού χάφ (στην θέση του Όμο στην φωτογραφία επάνω) έγινε για να δοθεί βοήθεια στον Ντιόγκο,
καθώς ο αριστερός εξτρέμ Νανγκίς δεν βοήθησε αμυντικά. Η επιλογή αυτή εξέθεσε
τον δεξιό μπάκ Τσαμπούρη, που έμεινε μόνος του απέναντι στον Γκαρσία. Ο
φιλότιμος Σαβαντόγκο βρισκόταν πολύ πίσω για να προσφέρει βοήθειες με διπλό
μαρκάρισμα, αλλά ο Γκαρσία έβρισκε συνεχώς τρόπο να τους αποφεύγει, κερδίζοντας
μέχρι και το πέναλτι από το οποίο προήλθε το 1-0.
2) Οι περισσότερες προσπάθειες
του Λεβαδειακού ξεκίνησαν από τα πόδια του Τσουμπίνιο (εξαιρετικός παίκτης),
που δημιουργούσε προβλήματα όταν ξέφευγε από την επιτήρηση των Μπάσα και
Ματίγια. Από αυτόν προήλθαν ατομικές ενέργειες-σουτ στο πρώτο ημίχρονο, καθώς
και κάποιες μπαλιές προς τον Μαρκόφσκι. Ο τελευταίος πιστεύω ότι αποτελεί
παίκτη-πολυτέλεια για τον Λεβαδειακό και έδειξε τις ικανότητες του τις ελάχιστες φορές που βρέθηκε σε θέση βολής. Αν ήταν λίγο πιο τυχερός θα είχε
τιμωρήσει την άμυνα του Άρη για κάποια τραγικά λάθη που ευτυχώς δεν φάνηκαν. Στο μεγαλύτερο
μέρος του αγώνα ήταν απομονωμένος και ουσιαστικά ‘χαραμίστηκε’ προσπαθώντας να
κλέψει μπαλιές από τους Βέλεθ και Μπάσα.
Επιθετικά, η ομάδα παρουσίασε
και πάλι κενά διαστήματα, που εν μέρει οφείλονται στις σωστές τοποθετήσεις του
Μητρόπουλου στο κέντρο και κυρίως του Ζησόπουλου στην άμυνα που κάλυψε σε μεγάλο
βαθμό τον ανέτοιμο Φαβάρο. Τα περισσότερα προβλήματα τα δημιούργησαν οι πάσες
στην πλάτη της άμυνας και οι μακρινές μπαλιές του Βέλεθ και Μπάσα στις πτέρυγες
που ‘άνοιξαν’ το γήπεδο, καθώς ο Λεβαδειακός έπαιζε πολύ κλειστά για να
διατηρήσει τη συνοχή του στο γήπεδο.
Ο Γιουνές είναι φορ περιοχής και όσο και αν προσπαθέι να βοηθήσει στην δημιουργία του παιχνιδιού, είναι φανερό από τις κινήσεις του ότι δεν το 'έχει'. Αυτό σε συνδιασμό με την μέτρια εμφάνιση του Γκάμα και του Ντιγκινί (οργανωτικά) θα ήταν ικανό να τον βγάλει από το παιχνίδι απέναντι σε ποιοτικότερο αντίπαλο (και θα χρειαστεί τον Μαρτίνεθ πίσω του που θα δώσει διαφορετικά στοιχεία στην ομάδα). Ωστόσο ο Τυνήσιος έχει εξαιρετικές τοποθετήσεις στην περιοχή και δείχνει ότι το έχει το γκολ. Δύσκολα θα βγαίνει από την ενδεκάδα φέτος, ειδικά ελλείψη άλλου φορ με χαρακτηριστικά τύπου Κόκε.
Στα αρνητικά η χαλαρότητα
που παρουσιάσαμε μετά την επίτευξη του 2-0 που επέτρεψε στους φιλοξενούμενους, όπως
και στον προηγούμενο αγώνα, να βγουν μπροστά και να απειλήσουν. Είναι πρόβλημα
που πρέπει άμεσα να διευθετηθεί… Σωστή η αλλαγή του Σιώπη σε εκείνο το σημείο,
αν και δείχνει ότι θέλει χρόνο ακόμα. Ο Κολάσο δεν βοήθησε καθόλου και φάνηκε
να είναι σε κακή κατάσταση. Ίσως είναι άδικο να κριθεί από τα 20 λεπτά που
έπαιξε, ειδικά σε ένα σημείο που η ομάδα μας έχασε την συγκέντρωσή της, αλλά η
αλήθεια είναι ότι όλοι περιμένουμε πολύ περισσότερα από αυτόν.
Η ομάδα μας
λοιπόν πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε, ακόμα και με μια μέτρια εμφάνιση. Τα
επόμενα παιχνίδια θα είναι με θεωρητικά ισχυρότερους αντιπάλους και θα έχει
ενδιαφέρον να δούμε την τακτική προσέγγιση του Άρη, ξεκινώντας με το παιχνίδι
στα Γιάννενα.
** Ο Μάντζιος επέλεξε
να παίξει ποδόσφαιρο και όχι ‘μπάλα’, χωρίς σκοπιμότητες και άσκοπες
καθυστερήσεις, παρουσιάζοντας ένα δουλεμένο σύνολο με σαφείς αγωνιστικούς
στόχους. Ένα πλάνο εκ διαμέτρου αντίθετο με αυτό της Λάρισας που έκανε καθυστερήσεις
δίχως αύριο την προηγούμενη αγωνιστική, πράγμα που δεν ταιριάζει σε ένα
ιστορικό σωματείο με καλό ρόστερ. Ο Λεβαδειακός δείχνει προς το παρόν να έχει
αποβάλει το ‘βρώμικο’ ποδοσφαιρικό του DNA και αν συνεχίσει έτσι δεν θα έχει κανένα προβλήμα στην βαθμολογία…
** Εδώ βλέπουμε τον Μάνουελ Νόιερ σε απόκρουση ρουτίνας
** Τι να πεί κανείς για αυτόν τον κόσμο!
3 σχόλια:
Συγχαρητήρια στην ομάδα για το 3/3. Να συνεχίσουμε έτσι...
Για 1η φορά είδαμε και αλλαγή συστήματος από τον Ερέρα, με την είσοδο του Σιώπη, παίξαμε ένα 4-3-3. Του έγινε και σχετική ερώτηση στη συνέντευξη τύπου. Λέτε να βλέπουμε το συγκεκριμένο σύστημα πιο συχνά;
Προσωπικά ο Γιουνές μου αρέσει, μου αρέσει το πως σπάει μπαλες δεξιά-αριστερά, και μέσα στην περιοχή είναι killer. Με μισή ευκαιρία κάνει τελικές, βρίσκει δίχτια και μακάρι να πάει έτσι το έργο... Στα αρνητικά, η έλλειψη ταχύτητας και η κούραση που βγάζει από ένα σημείο και πέρα.
Υ.Γ. Χαχα, ο Μάνουελ Νόιερ σε απόκρουση ρουτίνας...
Παιδιά δεν ήμασταν χαλαροί μόνο μετά το 2-0 ήμασταν κι επικίνδυνα χαλαροί στο 45-60 κι εκεί κοντέψαμε να το φάμε... Καλό είναι να μην υπάρχουν -όσο το δυνατόν γίνεται- τόσο μεγάλα νεκρά διαστήματα γιατί σε παιχνίδι με μεγαλύτερη ομάδα θα αποβεί σίγουρα μοιραίο...
Ναί, ίσως μπήκανε υπερβολικά χαλαρά στο δεύτερο ημίχρονο. Με καλύτερο αντίπαλο θα το είχαμε πληρώσει αυτό.
Το 4-3-3 το πρόσεξα. περίμενα να γίνει με την είσοδο του Κολάσο, αλλά έγινε τελικά με την είσοδο του Σιώπη στο παιχνίδι. Δυστηχώς στο διάστημα εκείνο δεν ήταν συγκεντρωμένοι οι παίκτες και δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα. Λογικά θα ξαναδούμε το σύστημα σε άλλους αγώνες ή και στο κύπελλο.
Δημοσίευση σχολίου